Μια εκδοχή του μύθου του έρωτα της Σελήνης με τον Ενδυμίωνα παρουσιάζεται σε αυτό το ποίημα της συλλογής Της μοναξιάς και της έπαρσης (1951). Το ποίημα χωρίζεται σε τρεις ενότητες: στις δύο πρώτες γίνεται αναφορά στη Σελήνη και στην τρίτη στον Ενδυμίωνα. Στον Ενδυμίωνα δόθηκε το χάρισμα του αιώνιου ύπνου για να μπορεί η Σελήνη να τον αγαπά όπως ήθελε και όποτε ήθελε. Για τον αιώνιο ύπνο του Ενδυμίωνα υπάρχουν και άλλες μυθολογικές παραδόσεις (του χαρίστηκε από τον Ύπνο ή από τον θεό Δία). Στο ποίημα, ο μύθος διαδραματίζει ενεργό ρόλο αναφορικά με την κατασκευή του νοήματος. Η ποιήτρια χρησιμοποιεί ορισμένα στοιχεία του μύθου προκειμένου να συνθέσει τη δική της ερμηνεία αναφορικά με τις ερωτικές σχέσεις (Robinson, 1996: 111). Μας παρουσιάζει έναν εξιδανικευμένο έρωτα, που υφίσταται έξω από τον χώρο της πραγματικότητας. Και πάλι γίνεται η σύνδεση του έρωτα με τον θάνατο στην ποίηση της Ζωής Καρέλλη (η Νύχτα ήταν η μητέρα του Ύπνου, του Όνειρου και του Θανάτου). Ίσως το ποίημα παραπέμπει και στην πλατωνική θεωρία για τον έρωτα (Σπυροπούλου, 1988: 21).
«Ενδυμίων»
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, 20ός αι. / 1951
Στοιχεία Έκδοσης:
- Καρέλλη, Ζωή. 1951. Της μοναξιάς και της έπαρσης. Θεσσαλονίκη. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Ζωή Καρέλλη. 1973. Τα ποιήματα της Ζωής Καρέλλη. Τόμ. A΄ (1940-1955). Αθήνα: Οι εκδόσεις των φίλων.
Βιβλιογραφία-Δικτυογραφία:
- Σπυροπούλου, Χρύσα. 1988. Ο αρχαιοελληνικός κόσμος στην ποίηση της Ζωής Καρέλλη. Θεσ/νίκη: Αγροτικές Συνεταιριστικές εκδόσεις.
- Robinson, Christopher. 1996. "'Helen or Penelope?' Women writers, myth and the problem of gender roles". Στο Peter Mackridge (edited) Ancient Greek Myth in Modern Greek Poetry. Essays in Memory of C.A. Trypanis. London: Frank Cass. 109-120.
ΨΗΦΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, Νόστος. Ο Αρχαιοελληνικός Μύθος στην Παγκόσμια Λογοτεχνία
