[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
T. Alan Broughton
Στην καλύβα του Εύμαιου
Μετάφραση: Αθανασία Μαργώνη
Επέστρεψα κι όμως δεν μπορώ να πω
σε σένα ή σε κανέναν άλλο ποιος είμαι. Πολύ επικίνδυνο
να σε αφήσω να μπεις στα μέρη που ήμουν
πριν καν τα γνωρίσω ο ίδιος. Βρομάω
από ιδρώτα αφού κωπηλατούσα ενάντια
στα ρεύματα της παλίρροιας. Το πρόσωπό μου
φαίνεται γερασμένο, ρυτιδιασμένο από τον διαβρωτικό ήλιο
και τους ανέμους. Ή έτσι λέω. Ίσως να καθόμουν
στη βεράντα ενός εξοχικού και να ατένιζα την παραλία,
ίσως το αλκοόλ να με βοηθούσε να περνώ τις ώρες
από τη δύση ώς την αυγή. Δεν σου προσφέρω
καμία βεβαιότητα.
Θα πω μια ιστορία, αρκετά καλή να ικανοποιήσει
την ανάγκη σου για ιστορία, και θα προσποιηθώ
ότι ειναι δική μου ιστορία, θα τη λαξεύσω κοντά
σε αυτό που θα την είχαν κάνει τα όνειρά μου,
αν επέτρεπα στον εαυτό μου να θυμάται τα όνειρα.
Βλέπεις, γι’ αυτό πάντοτε επιστρέφω,
και σε παρακαλώ ν’ ακούσεις την αλήθεια, αυτή τη φορά
στ’ αλήθεια — θα σου πω πού ήμουν.
Θα το πιστέψεις ξανά, θα σφάξεις
κάποιο θρεμμένο μοσχαράκι, θα ανοίξεις το μπουκάλι κρασί
που τόσο καιρό έψαχνες αφορμή ν’ ανοίξεις.
Το μια φορά κι έναν καιρό είναι δυο φορές και τρεις
επειδή δεν μπορώ παρά να επιστρέφω σε αυτή την καλύβα
κρατώντας την αναπνοή μου να παίξω αυτές τις χορδές
που θα στείλουν νότες σε μια γλώσσα
που καμπουριάζει στη σπηλιά του ουρανίσκου μου
μέχρι να βρει την καλύτερη λέξη στο κοπάδι
να με βγάλει έξω στην ακτή της διαφυγής.
Και μετά θα γυρίσω και θα σου πω
είμαι ο Κανένας, ο ταξιδιώτης, ψεύτης,
πάντα στα πρόθυρα να αποκαλύψω ποιος είμαι
και να καθαρίσω το σπίτι — μόνο που
δε γνωρίζεις τη χαρά του να μη φτάνεις ποτέ,
να εφευρίσκεις, την επόμενη ιστορία, και την επόμενη
που με γνωρίζει καλύτερα απ’ ό,τι εγώ τον εαυτό μου.
T. Alan Broughton. 1998. “In the Hut of Eumaeus”. Beloit Poetry Journal 48.3:10–11. Μετάφραση: Αθανασία Μαργώνη, Θεσσαλονίκη: ΚΕΓ, 2016.
