[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Pierre Jean Jouve
Χώρα της Ελένης
Μετάφραση: Οδυσσέας Ελύτης
Σ’ αυτούς τους τόπους έζησεν η ασύγκριτη Ελένη.
Σ’ αυτούς τους τόπους τους αρχαίους της χλόης και τ’ ασημιού
Τα πετρωμένα δάκρυα
Ένας καημός βαθύς γαλάζιος όμως ρήγματα ρεμβαστικά
Ξέσπασμα καταμέλανο βράχων μέσα στο ασήμι
Έξω απ’ τ’ ανθρώπινα και απίθανη εντελώς ντυμένη ένα μακρόσυρτο
Φόρεμα τί ωραία που ήτανε σφιγμένη μες στην πέτρα
Και στων χόρτων τα λουλούδια. Μες στα βράδια τ’ απέραντα
Μεγάλων κάτασπρων σπιτιών τριγυρισμένων κάγκελα
Πόσο ήτανε θλιμμένη! Και τί έρωτας στα χέρια της
Τί δύναμη στη μέση της όλο λαμπρότης ρόδινη
Για ν’ αγαπά και για να ζει. Και τί στήθος για να
Δίνει θροφή! Και της σκιάς της τα γλυκά
Ονειροπολήματα! Και τί ωραία που πέθανε
Σ’ ένα φιλί πλημμυρισμένο βάγια και κοιλάδες
Τα δάκρυά της σώζονται τα βλέπεις ίδια πάντα εδώ
Στο χλοερό το μάκρος του νεκροταφείου
Μια καρυδιά πελώρια που αποκοιμήθηκε απ’ το φως
Φυλάει στη ρίζα της τα μνήματα σκόρπια μαργαριτάρια
Κι όταν η καρυδιά, των παγετώνων της αντίπερα όχθης,
Τους γερτούς λαμποκοπώντας πάγους πάει ν’ αγγίξει
Όπου πέντε ασημωτές αιχμές δόντια κακοφυτεμένα
Μιας μεγάλης δυστυχίας λάμπουνε
Στο βάραθρο αρμονία αιώνιας θέρμης
Λιβάδι της ημέρας! Με του λίγου πράσινου
Τα δάση και τα κύματα και τους ουράνιους βράχους
Η ύλη σου η καθάρια κοφτερή κραυγή πονάει
Καθώς εδώ στα μέρη αυτά μια πεθαμένη βάδιζε!
Καρυδιές και παγετώνες άραγες να τ’ αγαπούσε αυτά;
Η Ελένη με το χέρι της τ’ ολόγυμνο να χάιδευε
Απαλά τα όρη αυτά; Ν’ ασπαζόταν με την άκρη
Του φορέματός της τα λιβάδια;
Μες στου νέου της εραστή τα μάτια να έλπιζε
Και το χρυσό το φως;
Στα βάθη πέρα μακριά τα βράχια της Ελένης
Από τον νεκρικό τον ήλιο καθαρά γραμμένα
Λάμπανε μέσα στα σκληρά μελανά δόντια
Κι ο ήλιος σπάραζε σωστή θρησκεία.
Jean-Louis Backès. 1993. Ο μύθος της Ελένης. Μετ. Μαίρη Γιόση. Αθήνα: Μέγαρο Μουσικής. Τίτλος πρωτοτύπου: Le mythe d’Hélène (Adosa, 1984).
