[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Rubén Darío
Ο Κύκνος
Μετάφραση: Τζένη Μαστοράκη
Κι ήρθε μια ώρα θεϊκή για κάθε πλάσμα:
Το θάνατό του τραγουδούσε πριν ο Κύκνος,
μα τώρα, του βαγκνερικού Κύκνου το άσμα
αυγής ξημέρωμα ήταν — όχι αιώνιος ύπνος.
Πάνω απ’ τη δίνη του ανθρώπινου ωκεανού
το άσμα του Κύκνου ηχεί ασίγαστο και πάλι:
πάει το σφυρί του γερο-Θωρ1 του Γερμανού,
η σάλπιγγα που του Αγαντίρ τη σπάθα ψάλλει.
Ω κύκνε, ιερό πουλί! Αν άλλοτε χαριτωμένη
βγήκε απ’ το γαλανό αυγό της Λήδας η Ελένη,
της Ομορφιάς λευκή βασίλισσα, παντοτινή,
η Νέα Ποίηση, μες στα φτερά σου τ’ άσπρα,
σε μια αρμονία φωτός γεννά και στ’ άστρα,
ενσαρκωμένο το Ιδεώδες: μια Ελένη αγνή.
Jean-Louis Backès. 1993. Ο μύθος της Ελένης. Μετ. Μαίρη Γιόση. Αθήνα: Μέγαρο Μουσικής. Τίτλος πρωτοτύπου: Le mythe d’Hélène (Adosa, 1984).
1.
Ο Θωρ, που γεννούσε βροντές με το τρομερό σφυρί του, προέρχεται από το πάνθεο της γερμανικής μυθολογίας. Από τον ηρωικό και μαγικό κύκλο τραγουδιών της αρχαίας Σκανδιναβίας βγαίνει ο Βίκινγκ Αγαντίρ (Agantyr ή Angantyr ή Argantir), με το καταραμένο σπαθί του, που είχε μαστορευτεί στα βάθη των καιρών και έφερνε τη δυστυχία περνώντας από γενιά σε γενιά· ο Δαρίο τον γνώριζε από το ποίημα του Λεκόντ ντε Λιλ "L’epée d’Argantir", στη μετάφραση του αργεντινού Λεοπόλδο Δίας (1897).
