[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Rupert Brooke
Μενέλαος και Ελένη
Μετάφραση: Νίκος Σπάνιας
I
Ζεστός, μέσα απ’ της Τροίας τα ερείπια, χύθηκεν
ο Μενέλαος στου Πριάμου το παλάτι με το σπαθί στο χέρι
να εκδικηθεί το μίσος το δεκάχρονο για μία μοιχαλίδα
και την τιμή ενός βασιλιά. Ανάμεσα από καπνό, θάνατο κόκκινο,
κραυγές και δρασκελιές μετά πιο ήσυχες, στάθηκε αντίκρυ
στον προθάλαμο, και, ψηλά κραδαίνοντας το ξίφος, όρμησε θορυβώντας
στο σκιερό, αβρό δώμα, αναμμένος σαν Θεός.
II
Ψηλά καθόταν η λευκή Ελένη, γαλήνια και μοναχική.
Δεν την αναπολούσε τόσο ωραία, γέρνοντας κάτω το λαιμό
σε μια καμπύλη, έτσι. Κι απόκαμε. Δίνει μια πέρα στο σπαθί
και γονατίζει, φιλώντας της τα πόδια, ο τέλειος Ιππότης
στην τέλεια βασίλισσα μπροστά.
III
Εδώ ο ποιητής σταμάτησε. Μα πώς θα του φαινότανε
του γυρισμού ο δρόμος, τα τραβηγμένα χρόνια τα συζυγικά;
Δεν σου λέει πως η λευκώλενη Ελένη γεννά παιδί πάνω στο
νόμιμο παιδί, στήνει καβγάδες, σκεβρώνει την αρετή. Ο τολμηρός
Μενέλαος πολλά φλυαρεί. Καταβροχθίζει εκατό Τροίες ανάμεσα
μεσημεριανού και δείπνου. Οξύνεται η χρυσή φωνή της καθώς αυτός
κουφαίνεται. Γεράσανε κι οι δυο μαζί.
IV
Συχνά ρωτιέται εκείνος ποιός διάβολος τον έσπρωξε στην Τροία,
τί ήθελε να φανεί εμπρός σου ο άμοιρος ο Πάρις. Συχνοκλαίει
εκείνη με πρησμένα μάτια και θέληση εξουθενωμένη. Οι μαραμένοι
της γοφοί ηλεκτρίζονται στο όνομα του Πάρι καθώς η μνήμη το
καλεί. Έτσι γρυλλίζει ο Μενέλαος κι οδύρεται η Ελένη.
V
Ο Πάρις όμως, εκοιμήθηκε στου Σκάμανδρου την όχθη.
Jean-Louis Backès. 1993. Ο μύθος της Ελένης. Μετ. Μαίρη Γιόση. Αθήνα: Μέγαρο Μουσικής. Τίτλος πρωτοτύπου: Le mythe d’Hélène (Adosa, 1984).
