[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Pierre Emmanuel
Ο τάφος του Ορφέα
Μετάφραση: Γ. Κ. Καραβασίλης
Ορφικά θέματα
Τόσοι κόσμοι έχουν δει να πεθαίνει η πολυαγαπημένη
Τόσοι ουρανοί έχουν προσφέρει σάβανο για το κορμί της
Τόσα βουνά αποτυπώθηκαν απ’ τη μνήμη της.
Τόσες πηγές την έκλαψαν μετά το θάνατό της,
Που κάθε τί είναι μια κόλαση στο σκοτεινόν Ορφέα
Και τον καταδικάζει όλο και περισσότερο στην αιώνια πυρά.
Εφόσον την αρνιέται εκείνη καταλαμβάνεται απ’ τη σκιά του
Εφόσον την κατέχει εκείνη τον βυθίζει μες στον τάφο της
(Νομίζει πως παραβιάζει τον έσχατο τάφο της αγαπημένης)
Μα εκείνη αμέσως προαισθανόμενη λιποθυμάει
Κάθε τάφος είν’ η ηχώ ενός άλλου τάφου
Πάντα αλλού είναι το πεπρωμένο
Εκείνος ξέρει όμως
Πως μοναχά εδώ είν’ ο αληθινός θάνατος: εδώ
Η καρδιά, η σφραγίδα που πρέπει να σπάσει για να απελευθερωθεί
Από κείνον η Γυναίκα, η μοναδική του κόλαση. Να χυθεί
Από το αίμα που χτυπάει στο φοβερό ρυθμό του θανάτου
Να δραπετεύσει αυτή η σάρκα η κορεσμένη από αρχαίες χειρονομίες!
Την Ευρυδίκη την πάρα πολύ παρούσα την πάρα πολύ απούσα
Την φωνάζει πεθαμένη εκτός εαυτού, άγρια
Και σέρνοντας την ηδονή του από πτώμα σε πτώμα
Δε σταματά ποτέ να την ανασταίνει.
*
Ο Ορφέας κατάπληκτος απ’ την εικόνα της στον ύπνο του
Ανεκάλυπτε πως ψηλαφά δυο γυναικεία στήθη
θορυβημένος γιατί τα χέρια του ντρεπόντουσαν, και κρυφά
χανόντουσαν σαν το νερό πάνω στους γυμνούς μηρούς της
Ω μηροί που αναδύεστε από το ημίφως ποταμών
Αδέρφια του ασημιού, που φέρνετε τη Νύχτα! Ω δρόσος
Καυτή, γλουτέ πράσινε και πορώδη που έρχονται να πιουν
Τα στιλπνά ζώα στρωμένα μες στη δροσιά
Ω κοιλιά χαδεμένη από φτερά και σύννεφα
Φεγγάρι που στοχάζεσαι μες στον ουρανό την κίνησή σου
Και συ αβέβαιο φύλο που σε υπερασπίζουν οι ομίχλες
Λουσμένο στους ανέμους από ουράνιο τόξο τ’ ονείρου και του αυλού…
*
Ω διπλέ Ορφέα που κοιμάσαι ενώ σε οσφραίνονται οι μαινάδες.
Γ. Κ. Καραβασίλης. 1987. "Pierre Emmanuel". Η λέξη 69-70: 889-891.
