[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Gottfried Benn
Ο θάνατος του Ορφέα
Μετάφραση: Αλέξανδρος Ίσαρης
Έτσι που μ’ άφησες εδώ Αγαπημένη—,
σπρωγμένο από το Έρεβος,
να σέρνομαι στα δάση
της αφιλόξενης Ροδόπης,
δίχρωμα βατόμουρα,
κατακόκκινα φρούτα—
να σωριάζω φύλλα
να χτυπώ τη λύρα
με το δάχτυλο στη χορδή!
Τρία χρόνια στην ανεμοζάλη του βορρά!
Είναι γλυκό να σκέφτεσαι κάτι που ’χει πεθάνει,
κι εσύ είσαι τόσο μακριά!
Ακούω τις φωνιές πιο καθαρά,
νιώθω τα φιλιά,
τα φευγαλέα και τα βαθιά—,
κι όμως εσύ πλανιέσαι μες στους ίσκιους!
Έτσι που μ’ άφησες εδώ—,
μου επιτίθενται οι ποταμίσιες νύμφες,
μου γνέφουν οι καλλονές των βράχων,
μουρμουρίζοντας: «στο έρημο το δάσος
μονάχα σάτυροι και ξωτικά, όμως εσύ
τραγουδιστή, που έδινες ψυχή
στο μπρούτζινο το φως και στων χελιδονιών τους ουρανούς—
τώρα χαθήκανε οι μουσικές—
λησμονηθήκαν—!»
—με απειλούν—!
Κάποια κοιτά τόσο παράξενα.
Και μια μεγάλη, κηλιδωτή,
με παρδαλή επιδερμίδα («κίτρινη παπαρούνα»)
με προκαλεί με αγνότητας υπαινιγμούς, με ταπεινότητα
σε αχαλίνωτη ηδονή — (πορφύρα
στου έρωτα την κούπα—!) ματαίως!
με απειλούν—!
Όχι, δεν πρέπει να χαθείς,
δεν πρέπει να γίνεις
Ιόλη, Δρυόπη, Πρόκνη,
δεν πρέπει να μπερδέψεις τα δικά σου
με τα χαρακτηριστικά της Αταλάντης,
για να με κάνεις να τραυλίζω στη Λαΐδα
Ευρυδίκη—,
κι όμως: με απειλούν—!
Και τώρα οι πέτρες
που δεν ακολουθούν πια τη φωνή,
το μελωδό,
με μούσκλια τυλιγμένες
τα κλαδιά στης φυλλωσιάς την ηρεμία
γαληνεμένες απ’ τα στάχυα οι σκαπάνες
γυμνό το χτένι—!
τώρα απροστάτευτος μπροστά
στις ακόλαστες τις σκύλες—
με βλέφαρα υγρά,
με ματωμένο ουρανίσκο—,
τώρα η λύρα
ακολουθεί τον ποταμό—
κι οι όχθες γέμισαν με μουσική—.
1946
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. 1998. Ορφέας και Ευρυδίκη στην ποίηση του εικοστού αιώνα. Επιλογή κειμένων Ελένη Βαροπούλου. Αθήνα: Οργανισμός Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
