Εξώφυλλο

Νόστος:

Ο Αρχαιοελληνικός Μύθος στην Παγκόσμια Λογοτεχνία

Μνήμη Δ. Ν. Μαρωνίτη

[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]

Γιάννης Ρίτσος

Αλκμήνη


Εκείνη, που, την πρώτη νύχτα, πλάγιασε μ’ ένα θεό, χωρίς να το ξέρει,
— μονάχα απ’ την βαθύκοσμην οσμή κι απ’ το πλατύ δασύτριχο στήθος του,
όμοιο σχεδόν με του αντρός της, μα και πόσο διάφορο, σαν κάτι
να ’χε μαντέψει κι αιστανθεί, — λοιπόν, αυτή, πώς θα μπορούσε να πλαγιάζει τώρα
μ’ ένα θνητό; Και τί την ένοιαζαν τα δώρα του Αμφιτρύωνα, κι ακόμα
οι δώδεκα άθλοι του παιδιού της και η αθανασία του, μαζί κι η δική της; Εκείνη
μόνον μια νύχτα αναπολεί, μόνον μια νύχτα περιμένει πάλι, αργά, την ώρα
που έξω στον κήπο χαμηλώνει η Άρκτος και κοντά της ο Ωρίων
δείχνει τις αργυρές του πλάτες (πώς μοσκοβολούν, θε μου, τα ρόδα) —
αυτή, πανέτοιμη, σαν λείπει ο σύζυγός της για κυνήγι, πάντοτε έτοιμη, λουσμένη,
γυμνή, φορεί ξανά τα σκουλαρίκια, τα βραχιόλια της, κι αργοπορεί μπρος στον καθρέφτη
χτενίζοντας τα μακριά της μαλλιά, τα πλούσια ακόμη, αν και ξερά και βαμμένα.

Λέρος, 23.III.68

Γιάννης Ρίτσος. 1972. Πέτρες. Επαναλήψεις. Κιγκλίδωμα. Αθήνα: Κέδρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. [1989] 1998. Ποιήματα Ι΄ (1963-1972). 2η έκδ. Αθήνα: Κέδρος.