[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Διονύσιος Σολωμός
[Η σκιά του Ομήρου]
Έλαμπε αχνά το φεγγαράκι — ειρήνη
όλην, όλη τη φύση ακινητούσε,
και μέσα από την έρημη την κλίνη
τ’ αηδόνι τα παράπονα αρχινούσε·
τριγύρω γύρω η νυχτική γαλήνη
τη γλυκύτατη κλάψα ηχολογούσε·
απάντεχα βαθύς ύπνος με πιάνει,
κι ομπροστά μου ένας γέροντας μου εφάνη.
Στο ακρογιάλι αναπαύοτουν ο γέρος·
στα παλαιά τα ρούχα τα σχισμένα
γλυκά γλυκά το φύσημα του αέρος
τ’ αριά μαλλιά του εσκόρπαε τ’ ασπρισμένα,1
κι αυτός εις το πολύαστρον του αιθέρος
τα μάτια εστριφογύριζε σβησμένα·
αγάλι αγάλι ασηκώθη από χάμου,
και ωσάν να ’χε το φως του ήλθε κοντά μου.2
Διονύσιος Σολωμός. [1948] 1993. Άπαντα. Τόμ. Α΄: Ποιήματα. 6η έκδοση. Επιμέλεια-σημειώσεις: Λίνος Πολίτης. Αθήνα: Ίκαρος.
1. Στ. 11–12:
τ’ αριά μαλλιά του όλ’ ασπρισμένα,
Επροτίμησα την άλλη γραφή, την οποίαν εφύλαξεν εις τη μνήμη του ένας φίλος του ποιητή (Σημείωση του Ι. Πολυλά).
2. Σ.τ.Ε. Ο Πολυλάς το χαρακτηρίζει απόσπασμα και το τιτλοφορεί «Η σκιά του Ομήρου» δίνοντας την πληροφορία πως "σκοπός του ποιήματος ήταν να παραστήσει τη σκιά του Ομήρου οπού επρόσταζε τον ποιητή να γράψει τη δημοτική γλώσσα". Ωστόσο, ο γέροντας του ποιήματος παραμένει ανώνυμος.
