Εκστατικά παραληρήματα

Μητέρα,

ο χειμώνας μας βρήκε

δίχως ήλιους δίχως ορίζοντες

τα παλιά μόμπιλα του δωματίου

με τα συγχισμένα σκοτάδια

με τις κατεβασμένες λάμπες

με τους γυμνούς τοίχους

με τις σιωπηλές σκόνες

στο τραγούδι του παραληρήματος

διατηρούν την εφιαλτική φωτιά της αρρώστιας

-τζάκι που καίει τα κούτσουρα της ψυχής μας.

Δεν σκαλίσαμε τ’ άθικτα συρτάρια της λήθης

δε ξεχαστήκαμε σε πορτραίτα ξέθωρα

ή σε καρτ-ποστάλ παλιάς αλληλογραφίας

-ευχές ονείρων που θυμίζουν πόνους.

Έφυγαν οι καιροί με τ’ άστρα και τους πυρσούς,

η σελήνη περιφέρεται χλωμή

κυνηγώντας γαλάζια παραμύθια

και το ουράνιο τόξο

-πύλη του κενού

ορίζει θετικότητες.

Μητέρα,

σταμάτησε τον κόσμο

η δίνη μεγαλώνει το χάος

και τ’ άστρα στο χείλος του γκρεμού

αδαή χαίρονται τα χρώματα και τις αποστάσεις.

τα τύμπανα του υπερπέραν

κρούουν το εμβατήριο της δραπέτευσης

στους ουρανούς της τέφρας και του άηχου.

Χιονίζει, χιονίζει

και στα κατηφή παράθυρα

ο πιστός σπουργίτης της φθαρτής αιθρίας

επαιτεί τους σπόρους της απώλειας.

Η καθρέπτες του λευκού ονείρου

αντανακλούν επίγεια παραμύθια.

Ένα κλαδί κατάλευκης δημιουργίας

-γαλήνεμα λευκής αστροθύελλας

πνιγμένο στη σιωπή και στο κατάλευκο θάμβος,

δώρο στα παιδικά όνειρα του χειμώνα.

Στέργιος «Στερίκας» Κούλης, Εκστατικά παραληρήματα, Ποίηση, Φλώρινα 1992.