Ήρθε ο λαθρέμπορος και μας είπε να ετοιμαστούμε, γιατί θα φεύγαμε για την Τουρκία. Οι γονείς μου είχαν πουλήσει τα πάντα και είχαν δανειστεί πολλά χρήματα για να τον πληρώσουν. Ήταν λιγομίλητος και σοβαρός, μιλούσε πολλές γλώσσες και είχε παντού σπίτια και πολλές γνωριμίες. Γι’ αυτό δε μας σταμάτησε ποτέ κανείς… Πήραμε το αεροπλάνο και πήγαμε στην Κωνσταντινούπολη. Με άλλο αεροπλάνο πήγαμε στην Ολλανδία. Όταν φτάσαμε εκεί, ζητήσαμε άσυλο. Μας φέρθηκαν πολύ καλά στην αρχή. Μας έδωσαν σπίτι και μας έβαλαν να μάθουμε ολλανδικά.
Έμαθα πολύ γρήγορα τη γλώσσα. Δεν κατάλαβα πώς άλλαξαν όλα ξαφνικά… Μας είπαν: «Πρέπει να φύγετε στην Ελλάδα». Ήταν άνοιξη του 2004, μου φαίνεται, όταν έδιωξαν 26000 πρόσφυγες, γιατί, όπως μας είπαν, οι Ολλανδοί δεν ήθελαν άλλους ξένους, ειδικά μουσουλμάνους. Προλάβαμε να πάρουμε μόνο μια βαλίτσα με ρούχα. Μας είπαν ότι στην Ελλάδα θα είχαμε ό,τι είχαμε και εκεί, κι αυτό ήταν ψέμα.
Η πρώτη μου γνωριμία με την Αθήνα έγινε στα κρατητήρια του Ελ. Βενιζέλου. Δεν υπήρχαν κρεβάτια και κοιμόμουν πάνω στο μπουφάν μου. Είχαμε μόνο μια φορά τη μέρα φαγητό. Μετά από τρεις εβδομάδες, οι αστυνομικοί μάς είπαν να φύγουμε, αλλά δεν ήξεραν για πού… Δεν είχαμε πού να κοιμηθούμε… Επί δύο μήνες κοιμόμασταν στα παγκάκια στο Πεδίο του Άρεως… Έπαθα κατάθλιψη και έχασα έντεκα κιλά, λιποθυμούσα συνέχεια στον δρόμο και περαστικοί με πήγαιναν στα Επείγοντα. Μια μέρα μας πλησίασε μια οικογένεια Περσών, που είχε έρθει στην Ελλάδα πριν από μας. Εκείνοι δεν είχαν χώρο να μας βάλουν, αλλά μας έφερναν κάθε μέρα φαγητό. Μετά μας πήγαν σε μια οργάνωση της Εκκλησίας, μετά σε μια άλλη, κι έτσι βρήκαμε ένα σπίτι για να μείνουμε. Έπειτα πήραμε το ροζ χαρτάκι ότι κάναμε αίτηση για άσυλο.
Έχει περάσει πολύς χρόνος και ακόμα περιμένουμε να εγκριθεί η αίτησή μας. Μερικές φορές στο όνειρό μου βλέπω ότι μας γυρίζουν πίσω στο Ιράν και με αποκεφαλίζουν οι ισλαμιστές, σαν τη δολοφονημένη κοπέλα που ανακάλυψε ο μπαμπάς. Ξυπνάω τη νύχτα τρομαγμένη, καταϊδρωμένη… Στην Ολλανδία τα πάντα ήταν τακτοποιημένα. Στην Αθήνα υπάρχει πολλή φασαρία. Είναι λίγο χάος. Μου θυμίζει την Τεχεράνη κάποιες φορές… Αλλά εδώ υπάρχει ελευθερία… Γι’ αυτό μου αρέσει η Αθήνα, και έχω κάνει ελληνίδες φίλες. Μαθαίνω ελληνικά και θέλω να πάω στο πανεπιστήμιο… Το κράτος εδώ είναι αδιάφορο, ενώ οι άνθρωποι πολύ φιλικοί… Ποια είναι η γνώμη μου για το Ισλάμ; Οι γονείς μου λένε ότι σήμερα το Ισλάμ έχει γίνει η θρησκεία του μίσους και της αποβλάκωσης. Όλο αυτό δεν έχει να κάνει με το Ισλάμ που γνώρισαν εκείνοι… Ποια είναι τα όνειρά μου; Να ριζώσω κάπου, γιατί έχω κουραστεί να με διώχνουν από παντού… Θέλω να τα καταφέρω, πρέπει να τα καταφέρω… Και θέλω να δω τα κορίτσια στο Ιράν να κάνουν ποδήλατο με τα αγόρια χωρίς να φοβούνται την Κόλαση…
Αν και είμαι μικρή, η ζωή μού έμαθε ότι τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή είναι αυτές οι ασήμαντες, καθημερινές επιθυμίες…

Γκαζμέντ Καπλάνι, Με λένε Ευρώπη, Α.Α. Λιβάνης, 2010, σ. 59-60.