Χέρι με χέρι πρόβατα και λόφος ανεβαίνουν.
Σκύβουν και σκύβει, ακινητούν κι ακινητεί,
μαζί τους ξαποσταίνει αν ξαποσταίνουν,
αν περπατάν μαζί τους περπατεί.
Πέτρες τώρα άσπρες; Ξάσπρισε κι’ αυτός
με μια γραμμούλα θάμνο παρυφή·
Ήλιος κι αν αναδεύεται καυτός
ή αν σκόρπισε το πρώτο ζόφος
δε βιάζονται τα πρόβατα κι’ ο λόφος
κι’ ούτε τους καίγεται καρφί
αν τους προσμένουν τα ύψη κ’ η κορφή.

Κώστας Μόντης, Και τότ’ εν ειναλίη Κύπρω… Ποιήματα, Λευκωσία, Πρόοδος ΛΤΔ, 1974, σ. 47.