ΠΟΤΕ ΠΛΙΑ

Πλια στη ζωή δεν θα πατεί το δύστυχο ποδάρι

τες άγιες όχθες που άγγιξα στα χρόνια τα χρυσά,

ω ποθητή μου Ζάκυνθο, που πάντοτε με χάρη

στο κύμα καθρεφτίζεσαι, στα Ελληνικά νερά.

Η Αφροδίτη ολόλαμπρη από ‘κει μέσα βγήκε

κ’ έκαμε με το γέλιο της γόνιμα υα νησιά,

όπου απερίγραφτα λαμπρός ο στίχος δεν αφήκε

τα νέφη σου τα διάφανα, τα δέντρα τα πυκνά,

του ποιητή που έψαλλε τη διάφορη εξορία,

της μοίρας τ’ άγρια κύματα, που το μικρό νησί

ο Οδυσσέας εφίλησε τρανός στη δυστυχία.

Απ’ το παιδί σου το άχαρο, ω μητρική μου γη,

μονάχα το τραγούδι του θάχεις για συντροφία.

Σ’ εμένα η Μοίρα μου έγραψε αδάκρυτη ταφή.