Πριμαρόλια (απόσπασμα)

Είχε καθίσει στα σκαλιά του σπιτιού του κυρίου Ζαφειράκη και κρατούσε το κεφάλι ανάμεσα στις παλάμες του. Κουνιόταν πέρα δώθε, πέρα δώθε, μουρμουρίζοντας.

«Τι θ' απογίνω; Αχ, μωρέ, τι θ' απογίνω ο δύσμοιρος.»

Τον έπαιρνε το παράπονο.

«Για τρακόσιες δραχμές να καταστραφώ! Για τρακόσιες δραχμές… Για τρακόσιες ψωροδραχμές…»

Από τα σκαλάκια που καθόταν αν σήκωνε το βλέμμα του θ' αντίκριζε την πλατεία Αγίου Γεωργίου, γιατί ο κύριος Ζαφειράκης κατοικούσε σ' ένα από τα μονώροφα της οδού Σισίνη, πολύ κοντά στη Γερμανού και στις σκάλες, που ένωναν αυτό το τμήμα της Απάνω Πόλης με το κάτω.

Με το κάστρο πίσω της και την ανοιχτή θέα μπροστά της, η περιοχή ήταν προεπαναστατικά το κέντρο της πόλης, μια τοποθεσία με πολύ περισσότερα πλεονεκτήματα απ' ό,τι αυτή που τελικά την υποσκέλισε στην επίπεδη Κάτω Πόλη. Αραιά και πού έβλεπες εδώ πάνω ένα από τα παλαιότερα αρχοντόσπιτα, μέσα στο μεγάλο περιβόλι του. Τα πολλά ήταν μικρές κατοικίες, με δυο παράθυρα στο δρόμο και δίπλα μια καγκελόπορτα προς την αυλίτσα, απ' όπου μπαινόβγαιναν οι νοικοκυραίοι. Εδώ γύρω έμεναν μεροκαματιάρηδες στα κοντινά χτήματα, προσωπικό των μεγάλων σπιτιών, μαγείρισσες, σιδερώστρες, καμαριέρες, έμεναν μοδιστρούλες, κεντήστρες, μικρέμποροι, ξυλουργοί, σιδεράδες, μικροϋπάλληλοι, φαναρζήδες, αμαξάδες, αχθοφόροι, γυρολόγοι, άνθρωποι ικανοί και πρόθυμοι για δουλειά, που τελευταία όμως έλειπε.

Με την κρίση της σταφίδας υπέφεραν όλοι. Είτε κιβώτια κάρφωνες στου Σιάνου, είτε σανίδες στου Τασσόπουλου κουβάλαγες, είτε θελήματα έκανες στο Πρακτορείο του Μόρφυ, είτε στεφάνια σφυρηλατούσες για τα κάρα του Μπουχάγιερ, το ψωμί σου εξαρτιόταν από το κέρδος που άφηνε η σταφίδα.

Αθηνά Κακούρη, Πριμαρόλια, Αθήνα, Εστία, ⁵1999 (1998), σσ. 487-488.