Κοίτα που γελάμε σ’ αυτή τη φωτογραφία!
Και δεν είν’, ξέρεις, πολύ παλιά.

Είναι δύσκολο να πιστέψω
πως μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνιας,
είναι δύσκολο να πιστέψω
πως μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνιας.

Πικρή θάλασσα της Κερύνιας,
που πρέπει ν’ αποσύρουμε πια
τους στίχους που σου γράψαμε!

Τί γρήγορα που κατάλαβε αυτό το καλοκαίρι
πως ήταν περιττό
και τα μάζεψε κ’ έφυγε στις μύτες των ποδιών!

Τα μεσημέρια ακούγονται
κάτι παράξενες φωνές απ’ τον Πενταδάχτυλο,
τα μεσημέρια ακούγονται κάτι ξερά τριξίματα
σα να ξεκολλούν βράχοι
απ’ την κορφή του Κυπαρισσόβουνου.

Πρώτη φορά δε γύρισε κανένας μας
να κοιτάξει το καλοκαίρι,
πρώτη φορά πέρασε τόσο απαρατήρητο.

Σκέψου να μας γίνει βραχνάς η οροσειρά της Κερύνιας,
σκέψου να την κοιτάμε με τρόμο,
σκέψου να την υποψιαζόμαστε,
σκέψου να την μισούμε!

Ανασήκωσε την πλάτη
κι’ απόσεισέ τους, Πενταδάχτυλέ μου,
ανασήκωσε την πλάτη
κι’ απόσεισέ τους.

Κώστας Μόντης, Ανθολόγηση από τις «Στιγμές» 1958-1975, ανθολόγηση Γ.Π. Σαββίδης, Αθήνα, Κέδρος, 1978, σσ. 120-121.