Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

▲

Σαν τα τρελά πουλιά

(απόσπασμα)

Η βάφτιση του μωρού έγινε στα μέσα του Μάρτη. Ανέλαβε να το βαφτίσει ο Δελμούζος.

—Μπρε, μπρε, νονός μια φορά! έλεγε η Άννα στο μωρό της αλλάζοντας τις πάνες του. Κοίταξε, κακομοίρη, μην κλάψεις και μας ρεζιλέψεις.

Έγιναν οι ετοιμασίες, στολίστηκε το σπίτι, άναψε η γκαζιέρα με όλη της τη δύναμη για να ζεστάνει το νερό, γιατί εκείνη την εποχή η βάφτιση γίνουνταν στο σπίτι - που είναι και το σωστό - και όχι στην εκκλησία, όπου το καημένο το μωρουδάκι, γυμνό, μέσα σ' εκείνο το χάος, παθαίνει το πρώτο ψυχικό τραύμα της ζωής του.

Μαζεύτηκαν στενοί φίλοι και γείτονες, ήρθε κι ο νονός με την κουμπάρα και τα παιδιά τους, όλα εντάξει. Φτάνει κι η κολυμπήθρα με τον παπά, αρχίζει η βάφτιση. Η ώρα ήτανε έντεκα ακριβώς.

Έφτασε η στιγμή που το μωρό τινάζει τα ποδαράκια του πάνω από την κολυμπήθρα και χαμογελά που βλέπει από κάτω το νερό.

—Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού…

—Γιάννης, λέει ο Δελμούζος.

—Ιωάννης, εις το όνομα του…

—Γιάννης, τον διακόπτει ο Δελμούζος.

—Ιωάννης, ξαναλέει ο παπάς.

—Γιάννης! φωνάζει πεισματωμένος ο Δελμούζος.

Μπαίνει η Δελμούζαινα στη μέση, συμβιβάζει τα πράματα, ψιθυρίζει ο παπάς ένα όνομα μισό Γιάννης μισό Ιωάννης, τελειώνει η βάφτιση.