Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

▲▲

Εις τον θάνατον του Παύλου Μελά

Τον Ζέζα τον γνωρίσατε, τον είδατε τον Μίκη,
που σήμερα λαχτάρισε βουνό κι αρματολίκι;
Κοντά σε κάποιαν Εκκλησιά, χωριού προσκυνητάρι,
που παλικάρια θάψανε πανώριο παλικάρι,
χλωμή δαφνούλα φύτρωσε να στεφανώσει τώρα
μια σκλάβα μαυροφόρα.

Στα ματωμένα σπλάχνα της την ομορφιά του θάβει,
κι απ’ την σβησμένη του ματιά
πήραν ψυχή, πήραν φωτιά
ξεψυχισμένοι σκλάβοι.

Τι στρατιώτης έπεσε στη γη της ζηλευτός!…
λυπάται, μα και χαίρεται κανείς με τον χαμό του…
τιμής και δόξης θάνατος ο θάνατος αυτός,
μπροστά στην τόση δόξα του ξεχάνεις τον καημό του.

Κι αντήχησαν αντίλαλοι: στον Βούλγαρο πελέκι,
τιμή στου Ζέζα το σπαθί, στου Μίκη το τουφέκι.
Κι ο Λεπενιώτης άστραψε κοντά σου κι ο Βλαχάβας,
κι εκλείσανε τα χείλη του μ’ ένα φιλί της σκλάβας.

Δάσκαλοι, που τις σάρκες των εσπάραξαν κοράκοι,
παπάδες εθνομάρτυρες, που ψήθηκαν σαν Διάκοι,
χειροπιασμένοι σίμωσαν να δουν το λείψανό του
κι εσχίσανε το ράσο των να γίνει σάβανό του.
Χρυσή ψυχή, που πήγαινες τον θάνατο να λάχεις,
από μαρτύρων στόματα χίλια συχώρια να ‘χεις.