Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

▲▲

Απόψε δεν έχουμε φίλους

(απόσπασμα)

Ο Στράτος την περίμενε στην Παύλου Μελά. Είχε θορυβηθεί, θα χάσουμε τις εκλογές, έτσι έλεγαν στο κόμμα, έβλεπαν πως ο κόσμος ήταν εναντίον τους. Βοούσε ο τόπος και τα ΜΜΕ για τις πομπές τους. Δεν πρόλαβαν να καθίσουν για καφέ, άρπαξε τη Φανή από το μπράτσο, τι θα ψηφίσεις, ρώτησε με αγωνία, η Φανή προσπάθησε να τον ξεφορτωθεί. Σιγά, ρε Στράτο, ξεσπάθωσε στο τέλος, καλύτερα να μου κοπεί το χέρι, παρά να σας ψηφίσω.

Ύστερα, όταν ‒ποιος το φανταζότανε;‒ συστήθηκε κυβέρνηση συνεργασίας, ο Στράτος άναψε και κόρωσε. Πήρε αμέσως τηλέφωνο στο σπίτι της Φανής, η τηλεόραση ανοιχτή, έπαιζε ακόμα την είδηση. Να τα χαΐρια σας, ούρλιαζε από το τηλέφωνο, λες και η Φανή ήταν προσωπικά υπόλογη. Τρίζουν τα κόκαλα των καπετάνιων, θα σηκωθούν από τους τάφους τους. Αλλά αυτοί ήσασταν πάντα, καλά λένε, δεν έχετε μπέσα. Ψοφάτε για τα ψίχουλα της εξουσίας.

Η Φανή έκλεισε το τηλέφωνο και φρόντισε να μην πέσει πάνω του για κανένα μήνα. Ο Στράτος δεν έχανε ευκαιρία, διαρκώς μιλούσε για το βρόμικο ’89, μόνο που τότε σε πολλούς φαινόταν καθαρό, πεντακάθαρο. Η δίκη στα κανάλια κάθε μέρα, ο Ντόκος με την παντόφλα μισοβγαλμένη, παρακολουθούσε καρφωμένος στον καναπέ. Τι Κοσκωτάς, τι πάμπερς, τι αγορεύσεις.