Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Σύμφωνα με το σημείωμα της έκδοσης, η Εύα Λιάρου-Αργύρη, «παίζοντας το αιώνιο παιχνίδι με τις λέξεις, ντυμένες στο μεταξωτό του μύθου, πασχίζει να κρατήσει ξύπνιες τις αισθήσεις από της ραστώνης το νανούρισμα και, όπως κάθε τέχνη αληθινή, παρηγορεί τη συνείδηση που λαγοκοιμάται από τον τρόμο της ενοχής και τη ρηχήν ελπίδα». Στο ποίημα, ο Αίας προσπαθεί να ερμηνεύσει τους λόγους για τους οποίους κατελήφθη από παραφροσύνη, γεγονός που τον οδήγησε στην άκρα ταπείνωσή του και τελικά στην απονενοημένη πράξη της αυτοκτονίας. Πιο συγκεκριμένα, δίνει μια ερμηνεία που στην τραγωδία Αίας του Σοφοκλή την ακούμε από το στόμα του αδελφού του Τεύκρου («Ἀρ’ οὐκ Ἐρινὺς τοῦτο ἐχάλκευσεν ξίφος;», στ. 1034)· το ξίφος με το οποίο αυτοκτόνησε ο Αίας δεν το τράβηξε ο ίδιος αλλά οι Ερινύες, καθώς οι θεοί είναι αυτοί που ορίζουν τη μοίρα των ανθρώπων. Ο ήρωας τονίζει ακόμη πόσο ανώφελα είναι τα δώρα των εχθρών, δεδομένου ότι τόσο ο Έκτορας όσο και ο ίδιος βρήκαν τον θάνατο από τα δώρα που αντάλλαξαν μεταξύ τους.