ΣΑΠΦΩ: απ. 17 Lobel-Page

Επιμ. Σωτήρης Τσέλικας

ΣΑΠΦΩ

πλάσιον δή μ[οί ποτ᾽ ὄναρ παρέστα,
πότνι᾽ Ἤρα σὰ χ[αρίεσσα μόρφα,
τὰν ἀράταν Ἀτ[ρεΐδαι θέσαν κλεί-
4 τοι βασίληες·

ἐκτελέσσαντες [γὰρ Ἄρευος ἔργον
πρῶτα μὲν π[αρ᾽ ὠκυρόω Σκαμάνδρω
τυίδ᾽ ἀπορμάθε[ντες ἐς Ἄργος ἔλθην
8 οὐκ ἐδύναντο,

πρὶν σὲ καὶ Δί᾽ ἀντ[όμενοι κάλεσσαν
καὶ Θυώνας ἰμε[ερόεντα παῖδα.
νῦν δὲ κ[αὶ ῥέζοισι θύη πόλιται
12 κὰτ τὸ πάλ̣[αιον

ἄγνα καὶ κά[λον κατάγοισι πέπλον
π]άρθ[ενοι, σὺν ταῖσι δὲ καὶ γύναικες,
ἀ]μφὶ σ[ὸν βῶμον πύκιναι στάθεισαι
(σώζονται ελάχιστα ίχνη 5 ακόμη στίχων)

Μες στ᾽ όνειρό μου, στάθηκε κοντά μου,

Ήρα μου σεβαστή, η ωραία μορφή σου,

όπως οι ξακουσμένοι βασιλιάδες,

οι γιοι του Ατρέα,

κατά το τάμα που έκαμαν σε στήσαν·

γιατί, όταν σε άκρη το έργο φέραν του Άρη

κι απ᾽ το γοργό του Σκάμανδρου το ρέμα

εδώ πρωτόρθαν,

στον τόπο τους να φτάσουν δεν μπορούσαν

χωρίς ευκή σ᾽ εσένα και στο Δία,

μα και στο λατρεμένο γιο της Θυώνης·

τώρα οι πολίτες,

όπως παλιά, θυσίες αγνές προσφέρνουν,

και πυκνές στο βωμό σου γύρω στέκουν

παρθένες και γυναίκες, κι έναν πέπλο

ωραίο σού δίνουν.