Σαν ποιο άφησα στη μέση απ᾽ όσα μ᾽ έκαμαν

να συγκαλέσω το λαό σε σύναξη;

Μπρος στου Καιρού το δικαστήριο μάρτυρα

άριστον έχω την τρανή μητέρα εγώ

των θεών του Ολύμπου, τούτη δω τη μαύρη Γη,

που πάνωθέ της πέτρες σήκωσα πολλές,

χρεών σημάδια· σκλάβα πρώτα αυτή ᾽τανε

και τώρα λεύτερη είναι. Κι Αθηναίους πολλούς,

που δίκια ή άδικα είχαν πουληθεί μακριά,

στη θεόχτιστη πατρίδα τούς ξανάφερα·

άλλοι, που χρέη αβάσταχτα τους πιέζανε,

μόνοι είχαν φύγει και, γυρνώντας δω κι εκεί,

την αττική τους γλώσσα είχαν ξεχάσει πια,

κι απ᾽ της σκλαβιάς άλλοι υποφέραν την ντροπή

εδώ στον τόπο, μπρος στο αγρίεμα τρέμοντας

των αφεντάδων. Όλους τούς λευτέρωσα.

Και βία μαζί και δίκιο συνταιριάζοντας

τα ᾽φερα τούτα εγώ ως την άκρη, δυνατά,

έτσι όπως είχα τάξει. Νόμους όρισα

ίδιους για τους μεγάλους και για τους μικρούς

το δίκιο δρόμο στον καθένα δείχνοντας.

Αν τη βουκέντρα κάποιος άλλος έπιανε,

άνθρωπος φιλοχρήματος, κακόβουλος,

αντίς για με, το λαό δε θα τον δάμαζε·

γιατί αν παραδεχόμουν όσα θ᾽ άρεσε

σ᾽ αυτούς εδώ να πάθουνε οι αντίπαλοι

κι όσα για τούτους βάζαν οι άλλοι με το νου,

η πόλη απ᾽ άντρες πλήθος θα ᾽μενε ορφανή.

Γι᾽ αυτό άμυνα κρατούσα απ᾽ όλες τις μεριές,

λύκος ζωσμένος από σκυλολόι πυκνό.