[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Ιωάννης Γρυπάρης
Ύπνου δάκρυα
Μπρόβαλε, μέρα λιβανή κι ονειροξεδιαλύτρα,
να διώξεις τα ισκιώματα του ύπνου από κοντά μου·
μπρόβαλε, μέρα, κοίμισε την υπνοφαντασιά μου,
που ενώ κοιμούμαι ξαγρυπνά η νυχτοπαρωρίτρα.
Γιατί νεκρούς, γιατί χλωμούς σα μαραμένα κίτρα,
μες στα παράξενα πολύ και άγρια πολύ όνειρά μου,
είδα και τους πενήντα γιους του παλαιού Πριάμου
και την Εκάβη επάνω τους βουβή μοιρολογήτρα.
Δάκρυ δεν είχε στο στεγνό γεροντικό της μάτι
και —μόσχον αξεθύμαστο— τον πόνο της εκράτει
μέσα στα στήθια της κλειστόν απ’ τους παλιούς τους χρόνους.
Μα εσύ, καρδιά μου, πέτρινη για τα δικά σου πάθη,
δάκρυα αρχινάς στον ύπνο σου να χύνεις γι’ άλλου πόνους
σα σταλαχτίτες του γκρεμνού απ’ της σπηλιάς τα βάθη!
Ιωάννης Γρυπάρης. 2001. Σκαραβαίοι και Tερρακότες. Αθήνα: Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη. [1η έκδ. 1919, Αθήνα: Ι. Ν. Σιδέρης].
