[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Margaret Atwood
Ορφέας 1
Μετάφραση: Αναστασία Βράτζια
Περπάτησες μπροστά μου
τραβώντας με πίσω
προς το πράσινο φως που κάποτε
έδειξε τα δόντια του και με σκότωσε.
Ήμουν υπάκουη, μα
μουδιασμένη, σαν ένα χέρι
αποκοιμισμένο· η επιστροφή
στον χρόνο δεν ήταν δική μου επιλογή.
Μέχρι τότε συνηθισμένη ήμουν στη σιωπή.
Αν και κάτι τεντωνόταν ανάμεσά μας
σα ψιθύρισμα, σα σκοινί:
τ’ όνομά μου το παλιό,
σφιχτοδεμένο.
Είχες μαζί σου το παλιό λουρί,
—έρωτα μπορεί να το ονοματίζεις—
και τη σάρκινη φωνή σου.
Στα μάτια σου μπροστά βαστούσες
την εικόνα αυτού που ’θελες
να γίνω: ζωντανή ξανά.
Ήταν αυτή σου η ελπίδα που με έκανε να συνεχίζω.
Μια παραίσθησή σου ήμουν —ακουστική
και λουλουδένια— και με τραγούδησες:
καινούργιο δέρμα έφτιαχνα
μες το φωτεινό γκρίζο σάβανο
του άλλου μου κορμιού· τα χέρια μου ήδη
ήταν λερωμένα και διψούσα.
Μπορούσα μόνο να δω το σχήμα
του κεφαλιού και των ώμων σου,
μαύρο σ’ αντίθεση με το στόμα της σπηλιάς,
κι έτσι δεν μπόρεσα καθόλου να δω
την όψη σου, όταν γύρισες
και με φώναξες γιατί ήδη
με είχες χάσει. Το τελευταίο πράγμα
που είδα από σένα ήταν ένα σκοτεινό οβάλ.
Αν και ήξερα πως ετούτη η αποτυχία
θα σε πλήγωνε, έπρεπε να διπλωθώ
σα γκρίζος σκόρος και να λευτερωθώ.
Δε μπορούσες να πιστέψεις πως ήμουν κάτι περισσότερο από την ηχώ σου.
Margaret Atwood. 1987. Selected Poems II: 1976–1986. Boston: Mariner Books. Μετάφραση ποιήματος: Αναστασία Βράτζια, Θεσσαλονίκη: ΚΕΓ, 2017.
