[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιώργος Γεραλής
Αστάρτη
(απόσπασμα)
Όχι, δεν ήταν για μικρά ταξίδια
το κάλεσμά σου, δεν ήταν το πράο
το μελιχρόν αντίφεγγο του δειλού πόθου.
Μα όπως της Ερινύας για τον Ορέστη
ο μαύρoς Έρως, κι όπως της δαμάλας
Ινώς, ο τραγικός οίστρος για κάτι
που να περνάει και σύνορα και μέτρα
που να περνάει το ριζικό του Ανθρώπου,
—έτσι ήταν, κι έτσι βόγκηξε βαθιά μου.
Και μπήκε ο πόθος στα πλατιά μου φρένα,
κι ένιωσα η χλόη του στέρνου μου να φρίττει,
κι ένιωσα, ρόδο, να μου ανοιεί το σπλάχνο,
κι είδα τη Νύχτα να διαλύεται ως ίσκιος.
Και σ’ έκραξα —κι εστάθηκες σιμά μου
ολόρτη, με το βλέμμα σφηνωμένο
στο αντρίκειο βλέμμα μου, με το μεγάλο αστάχυ
της σάρκας σου να τρέμει ώς με να γείρει
κάτω από το φιλί του θερισμού.
Τέλος κι Αρχή. Κι η Μνήμη ας λιγοστέψει
το θάνατό της. Στ’ ακροβράχια απάνω
σ’ ένα εχτρικόν αγκάλιασμα, με τ’ άστρο
μελίσσι στα μαλλιά μας, με τα κυπαρίσσια
να μας βιγλούν του Απείρου
—τι εδώ ζωή και θάνατος είναι ένα,
τι εδώ το φως και το έρεβος είναι ένα.
Εσμίξαμε βαρυβογκώντας, όπως
ο λιόντας σμίγει με τη λιονταρίνα.
Γιώργος Γεραλής. 2009. Ποιήματα. Αθήνα: Ερμής.
