[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Ανδρέας Παστελλάς
Δειλινό στο θέατρο του Κουρίου
Εδώ που άλλοτε αντηχούσαν οι θρήνοι του τυφλωμένου Οιδίποδα
και η ορχήστρα γέμιζε από την απόφαση της Αντιγόνης
βαθιές ρυτίδες έχει ανοίξει ο καιρός στη γης
κι η θάλασσα κάτω μακριά
κρατάει γεμάτη σιωπή
τον αντίλαλο από τον πόνο της ανθρώπινης μοίρας
όπως τότες.
Μαύρα κοράκια,
η φυγή μπροστά στα τείχη της Σαλαμίνας,
που προσπαθώ να την ξεχάσω,
κρώζουν στους κλώνους κάποιας χαρουπιάς.
Κάθομαι σε μια πέτρα
που οι αιώνες έχουν χαράξει τ’ αρχικά τους.
— Καλώς ήρθες, γιε μου.
Είμαι τόσο βαριά για να με φορτωθείς.
Κι όμως αυτές τις πέτρες τις σηκώσαμε
και στρώσαμε τα νέα αλώνια
όπου παλεύει ο Διγενής,
αυτές τις πέτρες
που σήμερα τις στεφανώνει η καινούρια Άνοιξη
κι απάνω τους σκαλίσαμε τ’ αλφαβητάρι
που θα διαβάζει η νέα γενιά.
Ανδρέας Παστελλάς. 1988. Χώρος διασποράς. Λευκωσία: Αιγαίον. [1η έκδ.: 1970, Αθήνα: Δίφρος.]
