Κωνσταντίνος Μπούρας

Πυθία

(Μονόλογος)

Τι φρίκη να βλέπεις το μέλλον των άλλων και ν’ αγνοείς το δικό σου! Συχνά αφήνω τις φωνές των πεθαμένων να μου διηγούνται τ’ αρίφνητα μυστήρια του κόσμου. Κι όλοι μού υπόσχονται ότι θα δω πολλές φορές τον κύκλο του ήλιου και το γύρισμα των εποχών. Κι όμως θα ’πρεπε αυτό να με ηρεμεί. Όμως η αγωνία δεν παύει μερικές φορές, ούτε κι αν καπνίσω όλα τα φύλλα δάφνης των Δελφών. Ακόμα κι αν μου φέρουν όλα τα φύλλα που χαλαρώνουν το κορμί και λευτερώνουν την ψυχή στης πλατιάς γης την άκρη. Δεν συμπονώ τους ανθρώπους που έρχονται να μου πουν τα βάσανά τους. Μπερδεύω τα λόγια μου και τους απαντάω με γρίφους για να μη λύσω το κουβάρι της σκέψης μου και τους τρομάξω. Θα έλεγε κανείς ότι δεν αγαπώ τους ανθρώπους. Και γιατί θα ’πρεπε να τους αγαπώ; Τα δέντρα μού φαίνονται πιο αξιοπρεπή, έτσι όπως υπομένουν τη μοίρα τους όρθια. Και τα πουλιά μού φαίνονται πιο χρήσιμα, γιατί στοιχειώνουν το δάσος με τη μελωδία του παράπονού τους.

Κι άλλοτε πάλι βυθίζομαι σε κείνον τον ύπνο με τα μάτια ανοιχτά και γίνομαι καλή με τους ανθρώπους, καλή με τον κόσμο, φιλική. Όπως ο βράχος ο θαλασσινός με το κύμα.

Σε αυτήν την περίπτωση βλέπω τα όνειρα των άλλων, τους εφιάλτες τους. Δανεικοί έρωτες, ξένα βίτσια. Για μένα ο έρωτας δεν σήμαινε τίποτα. Το πέρασμα του αέρα μέσα από πευκοβέλονα αγγίζει το κορμί μου μακρύτερα και κάνει τη λύρα της ψυχής μου ν’ ανατριχιάζει.

Όταν πέφτω στον ύπνο μοιράζω στους ανθρώπους χαμόγελα, και τότε οι πόλεις ευημερούν. Όταν ξυπνώ ένας καινούριος πόλεμος θα ξεσπάσει, και οι μανάδες θα θάψουν τα διαμελισμένα κορμιά των παιδιών τους, και τα ορφανά θα κοιμηθούν αγκαλιά με τα ματωμένα ρούχα του πατέρα τους.

Τότε τρελαίνονται όλοι να ζητάνε προφητείες που κουράζομαι να ξεστομίζω. Τότε αναλαμβάνουν δουλειά οι ιερείς και οι σπιούνοι.

Η αλήθεια υπάρχει πίσω από ένα πέπλο που δυσκολεύεται κανείς να διαπεράσει. Η αλήθεια υπάρχει για τους θεούς και για τους προφήτες. Τις λίγες στιγμές που καταφέρνω να διαλύσω την ομίχλη που μου την κρατάει κρυφή, τότε μεθάω, κι όχι με μαυροδάφνη, όπως θα νόμιζε κανείς, αλλά από την ίδια την αποκάλυψη. Τότε, μιλάω δίσημα, γιατί μόνο έτσι μπορείς να παγώσεις τη χίμαιρα, γιατί μόνο έτσι μπορείς να παγιδεύσεις το ασύλληπτο.

Η αλήθεια υπάρχει έξω από μας και μέσα μας· μόνο που κανείς δεν την αντέχει για πολύ.

Κωνσταντίνος Μπούρας. 1997. Στον αστερισμό της Εκάτης. Αθήνα-Γιάννινα: Δωδώνη.