[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Νίκος Λαδάς
ΕΝ ΤΡΙΠΛΑΙΣ ΑΜΑΞΙΤΟΙΣ
Πάλι το δειλινό με το αίμα του ήλιου στη λόγχη και στη χλαίνη και τα μάτια του να ξεπηδούν ένα ένα τ’ αστέρια και να καρφώνονται στον ουρανό — ο Αποσπερίτης και τ’ άλλα.
Ν’ ανάψεις το φως, να σβήσεις το φως. Κι ο αγέρας ή ο γρύλος παλεύοντας το σώμα της νύχτας — πώς να ’ναι τάχα μια φεγγαρόλουστη βραδιά στην κοιλάδα του Γάγγη;
Κι όλο προσμένουμε. Τί; Όλο μας πιέζει το σκοτάδι — κάποτε τόσο δυνατά που λες πως πάει, θα σπάσουν τα τοιχώματα της ψυχής. Κι η μνήμη θεριεύει, γίνεται φλόγα να κάψει το φορτίο της, ν’ αφήσει για το θάνατο ένα ξερό κουφάρι.
Ο νιος Οιδίπους συλλογισμένος φεύγει από τους Δελφούς, το αίμα του τον σπρώχνει για το τρίστρατο του φονικού κι ύστερα για τη Σφίγγα, για τη Θήβα και για τα δυνατά λαγόνια της Ιοκάστης. Καθένας μας κι ένας Οιδίπους που έχασε το δρόμο για τον Κολωνό.
Ν’ ανάψεις το φως, να σβήσεις το φως. Ο ήλιος, το φεγγάρι, χρησμοί πετρωμένοι τα μάτια του Ηνίοχου. Πώς να ’ναι ο Γάγγης με το φεγγαρόφωτο κι ο Ψηλορείτης χιονισμένος την αυγή; Χέρια με τις περόνες βγάζοντας τα μάτια —καταραμένα κι αγαπημένα χέρια— με το καλάμι φτιάχνοντας φλογέρα.
Καθένας μας κι ένας πικρός ανέστιος Οιδίπους.
Νίκος Λαδάς. 1974. Πανοπλία σε τιμή ευκαιρίας. Αθήνα. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Νίκος Λαδάς. 1993. Άπαντα ποιητικά. Αθήνα: Καστανιώτης.
