[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Ρέα Γαλανάκη
Αγαύη
Ονειρεύεται πως κρατά απ’ τη χαίτη το άσπρο του άλογο
και γλιστρά στην είσοδο της σπηλιάς
ανεπίτρεπτο όνειρο, παρόλο που είναι βασιλιάς
και όλα τού επιτρέπονται στον ξύπνο.
Αν ήταν λίγο πιο μεγάλος
το βασιλικό του όνειρο θα ήταν ίσως λίγο πιο περίπλοκο,
έστω αν ήταν παντρεμένος,
μα είναι μόλις είκοσι χρονώ
και η τρυφερή του μάνα ακόμη νέα.
Γι’ αυτό κι ανέβηκε στο βουνό,
για το αίμα της πέρδικας,
η μάνα του όμως άπλωσε τα μεγάλα φτερά της μανίας
κι έφτασε πρώτη στο δικό του αίμα.
Ας επικαλεστεί μετά μπροστά στον κόσμο
βότανα, παραισθήσεις, γυναικεία μυστικά.
Καλά το ξέρει ότι ο ηδονικός της γιος λέγεται Χρόνος
κι ότι θνήσκει σαν έφηβος και βασιλιάς.
Ρέα Γαλανάκη. 2008. Ποιήματα. Οι Τρυφερές. Πλην Εύχαρις. Τα Ορυκτά. Αθήνα: Καστανιώτης.
