[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Margaret Atwood
Η Χρυσηίδα στον Τρωίλο: Ένα δώρο
Μετάφραση: Δώρα Στυλιανίδου
Με ανάγκασες να σου δώσω
δηλητηριασμένα δώρα.
Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω.
Ό,τι σου έδωσα ήταν για να ξεφορτωθώ
όπως δίνει κανείς σε ζητιάνο: Ορίστε.
Φύγε από δω.
Την πρώτη φορά, ακόμα και η πρώτη μου
φράση ήταν απάντηση στο σιωπηλό σου
μουρμουρητό και όχι από αγάπη,
και γι’ αυτό δεν ήταν δώρο,
αλλά για να σε βγάλω από πάνω μου
ή από οποιοδήποτε μέρος του εαυτού μου
όπου είχες τρυπώσει στα κλεφτά,
ανεβαίνοντας αθόρυβα τα σκαλοπάτια,
έτσι ώστε όποτε γύριζα να ποτίσω
τον νάρκισσο, ή να τρίψω τα δόντια μου
ήσουν εκεί, αμυδρά, στην άκρη
του ματιού μου. Στην περιφέρεια.
Να αιωρείσαι.
Κανείς δεν σου είπε ποτέ ότι
η απληστία και η πείνα
είναι δύο διαφορετικά πράγματα.
Πώς άρχισε όλο αυτό;
Με τη Συμπόνια
—αυτόν τον άστατο άγγελο—
με τα βουρκωμένα της ροδαλά μάτια
και τις γλιστερές της φτερούγες
από γλοιώδη μεμβράνη.
Κάνει μεγάλο κακό.
Αλλά τίποτα απ’ ό,τι σου έδωσα
δεν σου έφτανε. Ήταν σα να
ταΐζεις άσπρο ψωμί τα χρυσόψαρα.
Μαζεύονται όλα μαζί, και ψοφάνε,
και επιπλέουν στο νερό, ανάποδα,
γουρλώνοντας τα μάτια τους
και ποντάροντας στην ενοχή μας
λες και δεν φταίνε αυτά
για την τοξική λαιμαργία τους.
Είσαι ακόμα εκεί, έξω απ’ το παράθυρο,
με τα χέρια ακόμα απλωμένα,
ωχρός ακόμα και ζαβλακωμένος
σαν ψάρι,
παριστάνοντας ακόμα σαν βλάκας
τον αθώο και τον πεινασμένο.
Λοιπόν, πάρε αυτό. Πάρε κι άλλη σάρκα.
Φάε και πιες.
Απλά, θα αρρωστήσεις. Θα χειροτερέψεις.
Δεν θα γίνεις καλά.
Margaret Atwood. 2001. "Η Χρυσηίδα στον Τρωίλο: Ένα δώρο". Μετ. Δώρα Στυλιανίδου. Οδός Πανός 111:17–19.
