[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Μετά την τελετή
Με τις φωνές, το θόρυβο, τα ωραία, πολύχρωμα φορέματα,
ξεχαστήκαμε ολότελα, μήτε σηκώσαμε τα μάτια
προς τα ψηλά αετώματα του ναού, που, μήνα πριν,
οι εργάτες τα καθάριζαν στις σκαλωσιές. Όμως, σα νύχτωσε,
και καταλάγιασε η βουή, ο πιο μικρός της συντροφιάς μας
ξέκοψε, ανέβη τα μαρμάρινα σκαλιά κι απόμεινε
μόνος στον άδειο χώρο της πρωινής τελετουργίας. Κι έτσι, ως έστεκε
(κι εμείς πιο πίσω του για να μην υστερήσουμε) με τ’ όμορφο κεφάλι του
υψωμένο ελαφρά, προσηλωμένο, περίβρεκτο
απ’ το φεγγάρι του Ιουνίου, είχαμε την εντύπωση
πως ήταν μέρος του αετώματος. Γι’ αυτό τον πλησιάσαμε,
πιαστήκαμε ώμο με ώμο και κατηφορίσαμε ξανά
τα πολλά σκαλοπάτια. Ωστόσο εκείνος
σα να ’χε μείνει εκεί, γυμνός, μαρμάρινος, απόμακρος,
ανάμεσα στους νεανικούς θεούς και τα άλογα.
Γιάννης Ρίτσος. 1966. Μαρτυρίες. Σειρά δεύτερη. Αθήνα: Κέδρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. 1989. Ποιήματα Θ΄ (1958-1967). Αθήνα: Κέδρος.
