[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιώργος Βαφόπουλος
Διαδοχή κατεστημένων
(απόσπασμα)
[...]
Των καιρών τα «κατεστημένα», που ήσαν τέκνα
της ίδιας ανταρσίας, που γέννησε τα νέα «κατεστημένα»,
επικάθονται συμπαγή το ένα πάνω στο άλλο,
όμοια με φύλλα ζύμης μιας κολοκυθόπιτας.
Στον πυθμένα του άπειρου τούτου χρόνου,
ένα πλήθος από λαμπρά ναυάγια λικνίζει
των νεκρών ποιητών τα ποντισμένα οράματα.
Λίγοι, ημιθανείς κι αυτοί, κάποτες επιζούν,
όσοι είχανε τη φρόνηση ν’ αρπάξουν κάποιο
σωσίβιο από το θάλαμο της μοναξιάς τους.
Αλλ’ απελπίζονται, καθώς αναλογίζονται,
πως οι αμελείς μαθητές του μέλλοντος
θα συγχέουν τους στίχους του Ανδρέα Κάλβου
με τις μελωδίες του υμνογράφου Ρωμανού,
όπως οι μαθητές των σύγχρονων σχολείων
ταυτίζουν τον καιρό του Ησιόδου ή του Ομήρου
μ’ εκείνον του Ευριπίδη και του Σοφοκλή.
Γιώργος Βαφόπουλος. 1977. Τα επιγενόμενα. Θεσσαλονίκη. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιώργος Βαφόπουλος. 1990. Άπαντα τα ποιητικά. Θεσσαλονίκη: Παρατηρητής.
