[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Επιστροφή, II
Σαν ξύπνησε, λοιπόν, κοίταξε ολόγυρα·—
δέντρα, βραχώδη μονοπάτια, ευρύχωρα
λιμάνια κάτω, ένα σύννεφο στο νότο·—
τίποτα, τίποτα δεν ήξερε. (Τάχα να τα ’βρισκε
τρανότερα ή μικρότερα;) Κείνο που πιότερο
ονειρευόταν, τώρα που έφτασε, έμοιαζε
πιότερο ξένο κι άγνωστο. Μη φταίξιμο ήταν
του μακριού χρόνου ή φταίξιμο της γνώσης
έξω απ’ το χρόνο; Με τις δυο παλάμες του
χτύπησε τα μεριά του να βεβαιωθεί πως ξεκίνησε.
«Πού βρίσκομαι;» είπε μόνο. Κι ύστερα
σαν το σκυλί που βγαίνει από μεγάλη πόρτα, χάραμα,
εκεί, στη ρίζα της καλής ελιάς, αλάφρωσε.
Γιάννης Ρίτσος. 1966. Μαρτυρίες. Σειρά δεύτερη. Αθήνα: Κέδρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. 1989. Ποιήματα Θ΄ (1958-1967). Αθήνα: Κέδρος.
