[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Αρχαία νύχτα
Δω πάνω είχε νυχτώσει από νωρίς. Διάφανη νύχτα,
απέραντη σα μέρα· — ο ασαφής ελαιώνας,
τα χόρτα, ανάμεσα στα μάρμαρα, καμένα απ’ τον ήλιο,
γυμνό το θέατρο, κρεμασμένο στην πλαγιά. Καταγής
μεγάλη ασπίδα, πεταμένη ανάποδα. Αν βρέξει
θα γεμίσει νερό· θά ’ρθουν να πιουν τα σπουργίτια,
το ελάφι, το λιοντάρι, ο ταύρος, η Χρυσόθεμις,
τα τρία σκυλιά του δασοφύλακα και το φεγγάρι.
Γιάννης Ρίτσος. 1966. Μαρτυρίες. Σειρά δεύτερη. Αθήνα: Κέδρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. 1989. Ποιήματα Θ΄ (1958-1967). Αθήνα: Κέδρος.
