[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Ερμές, Ι
Όχι που δεν πιστεύαμε στις κοινές παραδόσεις,
μα ο δρόμος μας τόσο τραχύς και τόση η κούρασή μας
που πια, σαν φτάναμε κοντά σ’ Ερμές, δεν είχαμε κουράγιο
να σκύψουμε, να πάρουμε κι εμείς μια πέτρα, να τη ρίξουμε
πάνω στις άλλες, στο μεγάλο σωρό, να φύγει η κούρασή μας —
Μήτε που να σταθούμε, μήτε που να συνεχίσουμε, κι ακόμα
μήτε που να γευτούμε καν τα σύκα που άφησαν στις πέτρες
οι προηγούμενοι, φιλεύσπλαχνοι οδοιπόροι.
Τώρα
τα πόδια μας πηγαίνουν από μόνα τους, χωρίς να ξέρουν
αν, κάποτε, παρ’ όλες τις Ερμές, βρουν την Αθήνα, —
πιθανόν μάλιστα κι η Αθήνα η ίδια να ’χει μετοικήσει.
Καρλόβασι, 15.VΙ.69
Γιάννης Ρίτσος. 1972. Πέτρες. Επαναλήψεις. Κιγκλίδωμα. Αθήνα: Κέδρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. [1989] 1998. Ποιήματα Ι΄ (1963-1972). 2η έκδ. Αθήνα: Κέδρος.
