[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Δανάη
Ίσως αυτός ο αποκλεισμός της μες στο χάλκινο υπόγειο, να επέσυρε
την προσοχή και την εύνοια του Θεού. Πόση ηδονή τις νύχτες, πόση ελευθερία
σ’ αυτόν το στενό χώρο της φυλάκισής της· — η χρυσή βροχή, οι χρυσές θωπείες
έτσι να φέγγει ολόγυμνη, χρυσή κι αυτή, να φέγγουν στη γωνιά τα πέδιλά της
και να γεμίζει το παλιό σταμνί της φεγγερό νερό.
Η Δανάη
εννιά μήνες, αμίλητη, — επωάζοντας σιωπή και λάμψη — είχε κρατήσει
τα βλέφαρα κλειστά, μη της ξεφύγει ακτίνα από το μέγα φέγγος. Ύστερα,
το γέλιο και το κλάμα του βρέφους, ώς τ’ αυτιά του Ακρισίου.
Και τώρα
σ’ ένα κιβώτιο σφραγισμένοι, μητέρα και τέκνο, να ρίχνονται στη θάλασσα,
να τους ξεβράζουν τα κύματα στις ακτές της Σερίφου.
Μα ίσως, έτσι,
μέσ’ από κείνο το χάλκινο υπόγειο, μέσ’ απ’ αυτό το κιβώτιο, να βγήκε
ο λαμπρός άθλος του πανέμορφου, σεμνόπρεπου Περσέα —
το κομμένο κεφάλι της Μέδουσας που απολιθώνει τους εχθρούς μας.
Λέρος, 12.V.68
Στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. [1989] 1998. Ποιήματα Ι΄ (1963-1972). 2η έκδ. Αθήνα: Κέδρος.
