[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Ασκληπιός
Πολλούς εγύρισε πίσω απ’ τον Άδη, — τον Ωρίωνα, τον Τυνδάρεω,
και τον ωραίο Ιππόλυτο, που ’χε πέσει απ’ το άρμα του.
Θαύμαζε ο κόσμος:
σοφός ή μάγος, άνθρωπος ή Θεός; Πληθαίναν τα χρυσά αναθήματα·
όλη η κοιλάδα, στα ριζά του Αραχναίου, ένας περίφημος κήπος·
αγάλματα, βωμοί και παρεκκλήσια· ένα στάδιο· το θέατρο του Πολύκλειτου·
στήλες μαρμάρινες να διαλαλούν τα θαύματά του· κι ένα εξαίσιο
χρυσελεφάντινο άγαλμά του — έργο του Πάριου Θρασυμήδη.
Η λατρεία του
σύντομα απλώθηκε στην Κω, στην Πάρο, στην Τεγέα, στη Μεγαλόπολη,
στην Κόρινθο, στην Αθήνα, στη Μαντίνεια, ώς και στην Πέργαμο. Οι Θεοί
πολύ τον φθόνησαν, προπάντων ο Άδης (να του παίρνει το θήραμα
μέσ’ απ’ τα χέρια) — δεν του το συχώρεσαν. Μπροστά στα προπύλαια
του ίδιου του ναού του κεραυνοβολήθηκε μια νύχτα.
Τώρα μας μένουν
προφορικές ή γραπτές οι οδηγίες του, τα μυστικά βότανά του, το γουδί του,
μα πάνω απ’ όλα κείνη η θύμηση του νικημένου κάποτε θανάτου
κι ένα τεράστιο μαρμάρινο φίδι στις τσουκνίδες της αρχαίας Επιδαύρου.
Λέρος, 9.V.68
Στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. [1989] 1998. Ποιήματα Ι΄ (1963-1972). 2η έκδ. Αθήνα: Κέδρος.
