[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Δελφοί
Οι τρεις πέτρινες κόρες μετέωρες, ψηλά,
ο Κλέοβις κι ο Βίτων σε στάση εκκίνησης και τέρματος,
ο νικητής Αγίας περίσκεπτος μέσα στη νίκη του,
ωραίος στον αισθησιασμό του. «Αυτά απομένουν», είπε·
«για μας που ακόμα μένουμε», πρόσθεσε. Πέτρες,
ήσυχες πέτρες του έρωτα,
μαρμάρινοι φαλλοί σε αναμονή. Να θυμηθούμε;
Να ξεχαστούμε τάχα; Να ξεχάσουμε;
Να κάτσουμε στην πέτρα, να υπομείνουμε·
να υπομείνουμε πάλι, εισπνέοντας ευφρόσυνα
τον καπνό απ’ την πυρά των νεκρών.
Γιάννης Ρίτσος. 1973. Διάδρομος και σκάλα. Αθήνα: Κέδρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. 1989 [1998]. Ποιήματα Ι΄ (1963–1972). 2η έκδ. Αθήνα: Κέδρος.
