Σπύρος Τσακνιάς

Η πτώση της Τροίας

Από μια γάτα που ’σκισε στα δυο τη νύχτα προσπαθούσα να δημιουργήσω ένα μυστήριο. Βούλιαξα όμως στις νυχτερινές μου διηγήσεις, γιατί έρχονται ώρες που δεν έχεις άλλον τρόπο να υπάρχεις.

Άλλοτε πάλι χάνομαι μέσα στις καταιγίδες μιας φανταστικής αγάπης, με φιλιά φωτιάς κι άγρια λόγια σαν αποτρόπαια εγκλήματα που βγαίνουν από τα έγκατα της ιστορίας.

Θέλω να με πιστέψετε, χρόνια τώρα γυρεύω ένα μυστικό, κάτι σαν έκπληξη που θ’ αλλάξει τη ζωή μας. Όπως κι εσείς, ερωτευμένοι με το απροσδόκητο, νιώθετε τόσο ανάλαφροι καμιά φορά που φοβάστε μήπως σας σηκώσει ένα μαϊστράλι.

Υπάρχουν τέτοιες στιγμές που ανθίζει το απρόοπτο, όπως στην τελευταία σελίδα ενός μυθιστορήματος, όταν η ηρωίδα, αντί να αυτοκτονήσει, μετανοεί και κλείνεται σε μοναστήρι ή παίρνει την απόφαση της λησμονιάς ή γίνεται μια πορεία χαμένη μες στη νύχτα.

Το ξέρω, είναι δύσκολη η απόφαση της λησμονιάς, όμως ας λείπουν οι μεγάλες παρεκβάσεις κι ας γυρίσουμε ξανά στην αρχική μας ιστορία, τη νύχτα που αφήσαμε την Τροία μέσα σε φλόγες και καπνούς, τις οιμωγές των πληγωμένων

— κι ωστόσο, ό,τι αφήναμε πίσω μας ωχριούσε μπροστά σ’ αυτά που μας περίμεναν.

Σπύρος Τσακνιάς. 1976. Εν Αυλίδι. Αθήνα. Και στον τόμο: Τα ποιήματα (1952-1992). 2000. Αθήνα: Στιγμή.