[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Σπύρος Τσακνιάς
Θυσία
Το τραγούδι αυτό
είναι δικό σου και δικό μου.
Είναι του γείτονα, του άφιλου
ξένου που γνωρίσαμε στο τραίνο,
της Μαρίας, του νεκρού,
του μετανάστη —
είναι για σένα και για μένα.
Το τραγούδι αυτό δεν γράφτηκε
αιμορραγήθη
μέσ’ απ’ τα εύσπλαχνα παιδικά μου στήθη.
Μιλώ για σένα πάντα
μικρούλα Ιφιγένεια
γλυκιά μου.
Ήταν δική μου μοίρα
να σηκώσω
το μαχαίρι.
Έμφοβος, περιδεής και λυπημένος
τρυφερός, μειλίχιος και πράος
ανέτοιμος για τη θυσία
κι όμως
αποφασισμένος.
Μικρούλα Ιφιγένεια
παιδί μου
λίσσομαι τώρα και κομμάζω
και παραφρονώ
ως ξεπροβάλλει ο σφαγμένος μίσχος
του περιστερένιου σου λαιμού
μέσ’ απ’ τα έγκατα του ύπνου μου
του ταραγμένου·
μα δεν μετανοώ.
Ήταν δικό μου πεπρωμένο το μαχαίρι
δική μου μοίρα να θρηνώ
για σένα
πεθαμένη μου
αγάπη.
.........................................................
Αντροφονιάδες Αχαιοί
συγκεντρωθείτε.
Απ’ της Πεντέλης τα πεύκα φτάνει
δροσάτο αγέρι.
Τοιμάστε τα καράβια.
Αύριο το πρωί
κινάμε.
Σπύρος Τσακνιάς. 1976. Εν Αυλίδι. Αθήνα. Και στον τόμο: Τα ποιήματα (1952-1992). 2000. Αθήνα: Στιγμή.
