Σωτήρης Σκίπης

Ύμνος στον Ορφέα

Αφιερωμένο του Πέτρου Χάρη
Πουλιά σε χαιρετήσαν και λουλούδια,
μ’ όλα τα μύρα τους και τα τραγούδια.
Κι ήρθες, Ορφέα, ω Πεμπτουσία
όλων Εσύ. Κι εμπρός στη μελωδία,
που από τα χείλη σου κυματιστή εξεχύθη,
η Φύση ελύγισε, ενικήθη,
σώπασαν τα πουλιά, τα δέντρα, οι θρόοι,
ω Ημίθεε πρόγονέ μου, ω Γόη!...
Ψυχή της Γης της ίδιας κοσμοπλάστρα,
σπίθα ριγμένη απ’ άστρα,
των Ρυθμών και των Ήχων Βασιλέα,
Ορφέα, Ορφέα!

Όλα σ’ ακούν, σε προσκυνούν γονατισμένα,
όλα προσεύχονται για Σένα.
όλα η φωνή σου τα γεμίζει τώρα
σαν άξαφνο νερό που φέρνει η Μπόρα.
Ευωδιασμένος στρόβιλος, τα πάντα
τα ευωδιάζεις με δυόσμο και λεβάντα,
το νόημα στη Ζωή δίνοντας το άλλο,
το νόημα το πλατύ και το μεγάλο.
Ψυχή της Γης της ίδιας κοσμοπλάστρα,
σπίθα ριγμένη απ’ άστρα,
των Ρυθμών και των Ήχων Βασιλέα,
Ορφέα, Ορφέα!...

Κι ήπιες απ’ όλα τα κρασιά: Των πρώτων
και των στερνών Ερώτων.
της Γυναίκας, της Ποίησης, της Πατρίδας
και το κρασί της μακρινής Κολχίδας.
Κι όταν σ’ εγείραν οι καημοί και οι λύπες,
το μνήμα σου ανοιχτό θωρώντας, είπες:
— Τί θ’ απομείνει απ’ όλ’ αυτά; — Κι η Λήθη
(από ποιά βύθη;) ξάφνου σου αποκρίθη:
— Μόλις τρίτη φορά τ’ ορνίθι κράξει,
καπνός το καθετί, έργο σου ή πράξη!...
Πέτρα μες στο κενό το πέρασμά σου!...
Μ’ αθάνατο θα μείνει τ’ όνομά σου.

Σωτήρης Σκίπης. 1950. Κασταλία Κρήνη. Εκλογή (1900–1950). Τόμος Β΄. Αθήνα.