[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Κωστής Παλαμάς
Ο κύκνος προς τη Λήδα
(αποσπάσματα)
Φτάνει εγώ με τα φρύδια μου να γνέψω,
σειένται ουρανός και γη και καταχθόνια.
Σ’ αγαπώ, με του Κύκνου ήρθα τη φύση
την απολλώνια.
Την ομορφιά σου για να ραψωδήσουν
της χρυσής Ερατώς δε φτάνουν οι ύμνοι·
του ζουμπουλένιου σου ύπνου εγώ είμαι τ’ άσπρο
τ’ όνειρο, λίμνη!
[...]
Το τραγούδι που ο κύκνος τραγουδάει
το υπέρτατο προτού να ξεψυχήσει
το μέλι ας είναι που βουβός μου ο πόθος
θα σε ποτίσει.
Θρήσκα, υποταχτικιά, γυμνή, με μόνο
της παρθενιάς σου ολάνθιστης το ντύμα,
λούσου μες στης αφάνταστης γητειάς μου
το γαύρο κύμα.
Καρπούς του γάμου της ισόθεης Λήδας
με τον κύκνο θεό τα ωραία σου χέρια
τα παιδιά θα κρατήσουν που θα λάμψουν,
του απείρου αστέρια.
Και αστέρι πιο λαμπρό, με τα ηλύσια
τη γη που δένει ανάερη χρυσή σκάλα,
την Ελένη θα θρέψει του μεστού σου
μαστού το γάλα.
[...]
Κωστής Παλαμάς. 1928. Δειλοί και σκληροί στίχοι. Σικάγο: Ο Νεοελληνικός Μέρκουρι. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Κωστής Παλαμάς. 1966. Άπαντα. Τόμος Θ΄. Αθήνα: Μπίρης-Γκοβόστης.
