[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Νίκος Εγγονόπουλος
Στους δρόμους τους βιοτικούς
πρόσεξε: αυτός ο Οιδίπους
που πρόκεται να συναντήσουμε
στη διχάλα των βοιωτικών δρόμων
όχι: δεν είναι ο Οιδίπους της μυθολογίας
παρόλη την οιονεί ελεφαντίαση
την ποδάγρα —την ακρομεγαλία—
απ’ την οποία πάσχει
σ’ το λέω δεν έχει σχέση καμιά με τον Οιδίποδα τον παλαιό
ούτε τον πατέρα του έχει σκοτώσει
ούτε —σύρε και πρόλαβε και πες το της Ιοκάστης—
ούτε και την μητέρα του πως πρόκειται να παντρευτεί
άσ’ τονε ακόμη λίγο και θα προχωρήσει
κι ύστερα —σε λίγο πάλε— μια για πάντα θα χαθεί
όμως κείνος ο μαύρος σκύλος
που κείτεται στη μέση του δρόμου του ηλιόλουστου
—του «ηλιόλουστου» απ’ τον ήλιο που πάει να βασιλέψει—
κοιμισμένος ή νεκρός ανάμεσα στις γκαβαλίνες
ε! λοιπόν αυτός είναι
αυτός είναι κάτι
μάθε το: είναι η Σφίγγα του παραμυθιού
ως έπεσε απ’ το βάθρο
σαν είδε
πως «μυστικό»
δεν υπήρχε πια.
Νίκος Εγγονόπουλος.1977. Ποιήματα. Τόμ. Β΄. Αθήνα: Ίκαρος.
