Νίκος Εγγονόπουλος

Η επιστροφή της Ευρυδίκης

(αποσπάσματα)

μες στο χαμένο
το μικρό
λιμάνι
π’ άγγιξαν
σαν τις στερνές
σταγόνες
του
ήλιου
των ψαριών
τα δάκρυα
υψώνεται η ζωή
κάθετη κι ήρεμη
σε μαρμαρένιες
γούρνες
και λωτούς
πικρούς
με τους νοσταλγικούς
ρυθμούς
των βαρυαύλων
και της
νύχτας

[...]

όμως
το
ξέρω:
είμαι
ο μόνος
που εδάκρυσε
όταν
περάσανε
αυτά
τα
λυρικά
σφαχτάρια
και ξέρω
ότι
το δέντρο
όπου
εφάνταξε
είναι
το δέντρο
της ζωής
μονάχα

είναι
το δέντρο
που
στις
δροσερές
παλάμες του
κρατά
το αιώνιο
μυστικό
της
λήθης

κι είναι
το
δέντρο
που
καρτερικά
πάντοτε
πρόσμενα
να γινώ ένα
με τις
πυκνές
τις
φυλλωσιές
του

είναι
το δέντρο
το μονάκριβο
που
τα λουλούδια
του
ελέγαν
πάντα
το
τραγούδι
της
χαράς
μου

κι είν’ η Ευρυδίκη

η Ευρυδίκη που έρχεται
και φεύγει
και ΞΑΝΑΡΧΕΤΑΙ
για
να
σταθεί
οριστικά
μες στη
φρικτή
πληγή
των
αγριεμένων
σωθικών
μου

(κι ίσως
και
για
να δικαιωθεί
ο παλιός
χρησμός
που
κάποτ’ όρισε
πως είμαι
ο Ορφέας
ο ψηλός
λεπτός
κι αθάνατος
βγαλμένος από
τα πλατιά
τα στήθια
του
Ερμή
του
Τρισμεγίστου)

και τώρα
που
το όνειρο
εθριάμβεψε
μες
στο μικρό
λιμάνι
όπου άραξε
η πυρκαϊά των φοινικιών
στις
μαρμαρένιες
γούρνες
πάλι η χαρά του ήλιου
ολούθε
απλώνεται
κι ηχούν
μόναχα
οι
βαρύαυλοι
σαν
έρθει
η
νύχτα

Νίκος Εγγονόπουλος. 1946. Η επιστροφή των πουλιών. Αθήνα: Ίκαρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Νίκος Εγγονόπουλος. 1977. Ποιήματα. Τόμ. Β΄. Αθήνα: Ίκαρος.