Εξώφυλλο

Νόστος:

Ο Αρχαιοελληνικός Μύθος στην Παγκόσμια Λογοτεχνία

Μνήμη Δ. Ν. Μαρωνίτη

[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]

Δημήτρης Δημητριάδης

Ο ευαγγελισμός της Κασσάνδρας


αποσπάσματα

Γεννητικό άγγελμα

Κρυστάλλινα ρόδα
από αίμα παρθένας

Κινήσεις ασυγκράτητες κοφτές
όπως βγαίνουν και πετιούνται όπου να ’ναι
μ’ αδιαφορία περιφρόνηση εκνευρισμό θυμό
σαν για να μη φορεθούν ποτέ ξανά
περιττά και άχρηστα στα σκουπίδια στον αγύριστο
σαν εξοργιστικά εμπόδια απαγορευτικά καλύμματα
τα ρούχα τρελαμένων εραστών που επείγονται
να φανερώσουν ολόγυμνα τα σώματά τους
και να παρθούν ο ένας απ’ τον άλλον
μέσα στην άσκεπη συναρπαγή τους
Έτσι ακριβώς κινείται τώρα πια ο κόσμος

Κρυστάλλινά ρόδα
από αίμα παρθένας

Γυρίζω απ’ το τέρμα
Έφτασα εκεί και από εκεί γυρίζω
Έφτασα σε όλα και τα είδα όλα
Γύρισα από εκεί όπου έφτασα σε όλα και τα είδα όλα
Έρχομαι από εκεί όπου τελείωσαν όλα γιατί τα είδα όλα
Από εκεί όπου όλα τελείωσαν και όλα ξεκινούν
Αυτό είναι το τέρμα

Η αρχή για αρχή
Έφτασα στο τέρμα και γυρίζω απ’ το τέρμα
για να ξεκινήσω απ’ το τέρμα

Η αρχή για αρχή
Έφτασα στο τέρμα και γυρίζω απ’ το τέρμα
για να ξεκινήσω απ’ το τέρμα

[...]

Κρυστάλλινα ρόδα άλικα
από χυμένο αίμα παρθένας

Μισώ το πριν όλο το πριν
Το πριν είναι γεμάτο από κενά
καθυστερήσεις εκκρεμότητες κι απαγορεύσεις
γεμάτο από ρήγματα και χάσματα και απορρίψεις
γεμάτο από ασυνέπειες γεμάτο από δισταγμούς αρνήσεις
αναβολές και ατολμίες φοβίες ματαιώσεις αντιρρήσεις μεταθέσεις
είναι γεμάτο από διακοπές και προσβολές κι ελλείψεις
Το πριν είναι γεμάτο μόνο από πριν
Το πριν είναι μόνο πριν
Τώρα πια ούτε εγώ ούτε κανείς είναι στο πριν
Ούτε εγώ ούτε κανείς είναι ο ίδιος πια
και τίποτε δεν είναι πια το ίδιο
Τίποτε πια το ίδιο και τίποτε πια στο πριν
Πρώτος ο κόσμος δεν είναι πια στο πριν
Πρώτος ο κόσμος δεν είναι πια ο ίδιος
Εμείς αλλάξαμε
Εμείς Κασσάνδρα και Απόλλων
Μαζί αλλάξαμε
Απόλλων
Ω Απόλλων
Ω αυτός που δεν είναι πια εκείνος που θέλει εκείνο που δεν παίρνει
Ω αυτός που είναι πια εκείνος που πήρε εκείνο που ήθελε
Εμένα ήθελε
Πόσο με ήθελε
Ήμουν αυτή που ήθελε και ήμουν αυτή που δεν του έδινε εκείνο που ήθελε
Ο Απόλλων ήθελε την Κασσάνδρα που δεν του έδινε την Κασσάνδρα
Δεν είμαι πια εκείνη η Κασσάνδρα
Είμαι αυτή που έδωσε στον Απόλλωνα εκείνο που ήθελε
Εμένα του έδωσα
Του έδωσα την Κασσάνδρα

Κρυστάλλινα ρόδα πορφυρά
από χυμένο αίμα παρθένας

Πόσο με ήθελε
Πόσο την ήθελε ο Απόλλων πόσο ήθελε την Κασσάνδρα
Αυτός μ’ έκανε αυτό που είμαι τώρα
Μ’ έκανε επειδή με πήρε
Είμαι η τώρα Κασσάνδρα η αυτή που την πήρες ο Απόλλων
Αν δεν ήταν εκείνος δεν θα ήμουν εγώ
Είμαι επειδή με ήθελε εκείνος και επειδή με έδωσα σ’ εκείνον
Είμαι η αυτή είμαι η τώρα είμαι η δοσμένη και η παρμένη
Πριν ήμουν εκείνη που έλεγε όχι
Δεν ξέρω τί μ’ έκανε να το λέω
Το μόνο που ξέρω είναι ότι ήμουν ένα όχι
Δεν είχα ακόμη καταλάβει
Εγώ που καταλάβαινα πρώτη πριν από όλους
δεν είχα καταλάβει και μάλιστα το πρώτο
αυτό που είναι πρώτο
αυτό που χωρίς αυτό δεν έρχεται τίποτε μετά
Αυτό που είναι πάντα πρώτο και πρέπει όλοι να το καταλαβαίνουν πρώτο
Πώς έγινε και το κατάλαβα
Ούτε αυτό ξέρω
Ίσως γιατί είχα φτάσει στο τέρμα
Ίσως γιατί τα είχα δει όλα εκεί
Ίσως γιατί δεν είχα άλλα να δω εκεί
Ίσως γιατί εκεί δεν έμενε τίποτε άλλο να γίνει αφού είχαν γίνει όλα εκεί
Ίσως γιατί είχε τελειώσει πια όλο το πριν
Ίσως γιατί πριν ήμουν στο πριν
Ίσως γιατί πριν ήμουν το πριν
Ναι αυτός πρέπει να είναι ο λόγος
Έλεγα όχι επειδή ήμουν ακόμη στο πριν
Το πριν δεν μ’ άφηνε να πω ναι
Το πριν ήταν μόνον όχι
Γι’ αυτό έφτασε στο τέρμα το πριν
Το όχι έφτασε στο τέρμα
Το όχι τού πριν ήταν πια για το τέρμα και έφτασε εκεί
Το τέρμα είναι τέρμα και τίποτ’ άλλο από τέρμα
Αυτό που ήταν τέρμα και τίποτ’ άλλο από τέρμα
αυτό ήταν ο λόγος
ήταν ο άγγελος
αρχάγγελος
ευάγγελος
Εκεί ακριβώς εκεί εγώ που δεν είχα καταλάβει
εκεί ακριβώς εκεί κατάλαβα
Πάνω ακριβώς στο σημείο όπου ήταν να τελειώσει το πριν
Πάνω στο σημείο ακριβώς όπου το τέρμα θα ήταν μόνο τέρμα
Ως τότε έλεγα μόνον όχι
Γι’ αυτό το όχι με καταράστηκε
Πόσο δίκιο είχε
Ποθούσε την Κασσάνδρα ο Απόλλων
πόσο την ποθούσε κι εγώ δεν σου την έδινα
Είχα υποσχεθεί θα σου την δώσω
Σου το υποσχέθηκα
Δεν το τήρησα
Μου έδωσες το δώρο για να σου δώσω εκείνο που ποθούσες
σου το υποσχέθηκα
Υποσχέθηκα να σου το δώσω αλλά δεν σου το έδωσα
Το εξαπάτησα
Ναι σε εξαπάτησα και τον απογοήτευσα
Και σε πλήγωσα ναι τον ταπείνωσα
Αυτό έγινε
Πόσο δίκιο είχες
Ποτέ
ποτέ δεν πρέπει ποτέ να γίνεται ποτέ αυτό ποτέ
Όποιος ποθεί πρέπει να παίρνει
Ποτέ να μην αρνείστε σ’ εκείνον που ποθεί εκείνο που ποθεί
Αυτός να είναι πλέον ο προορισμός του πόθου
Ποτέ να μην αρνείστε σ’ εκείνον που ποθεί εκείνο που ποθεί
Όποιος ποθεί έχει δικαίωμα και δικαιοδοσία σ’ εκείνο που ποθεί [...]

[...]

Κρυστάλλινα ρόδα
απ’ το αίμα παρθένας

Εγώ η γυναίκα
εκείνος ο άντρας
Ο άντρας που θέλει την γυναίκα και δεν την παίρνει
Η γυναίκα που την θέλει ο άντρας κι αυτή δεν του την δίνει
Το πιο τρομερό είναι αυτό
Το πιο τρομερό είναι ο εχθρικός τού πόθου
ο όλεθρός του
ο σπαραγμός του
ο πνιγμός ο πόνος του
Με τιμώρησες
Τότε με τιμώρησε
Πόσο δίκιο είχες
Όταν είπα το όχι
Όταν σου το είπα ξανά και ξανά
Ήταν θεός αλλά ούτε θεός δεν μπορεί αυτό το όχι να το κάνει ναι
αν αυτός που πρέπει να πει το ναι λέει και ξαναλέει το όχι
Μπορεί να τιμωρήσει να εκδικηθεί
να δώσει έτσι στον πόθο του ένα πικρό αντάλλαγμα
μια θλιβερή ανταπόδοση
Με καταράστηκε
Αυτό ήταν το αντάλλαγμα
Η ανταπόδοση στον πονεμένο πόθο του ήταν η κατάρα
Με καταράστηκες το δώρο σου να φέρνει μόνο ατέλειωτο πόνο
ατέλειωτη στέρηση
Να λέω την αλήθεια αλλά κανείς να μην την πιστεύει
Για το δεν και το όχι που σου έλεγα ξανά και ξανά
Επειδή έκανα τον πόθο σου να πονέσει
επειδή τον έκανα να στερηθεί να τρελαθεί απ’ την στέρηση
να χάσει εκείνο που έκανε πόθο τον πόθο σου
Γι’ αυτό
Κι αυτό κράτησε πολύ
Κράτησε όσο κράτησε το πριν
Κράτησε μέχρι που το πριν έφτασε στο τέρμα
μέχρι που όλα τα πριν έφτασαν στο τέρμα
Γι’ αυτό έφτασαν στο τέρμα
Κι εγώ μαζί τους
Φτάσαμε στο τέρμα
Επειδή ήμασταν όλοι πριν
ήμασταν όλοι δεν και όχι
Δεν είχε γίνει εκείνο που έπρεπε να γίνει
Όχι ακόμη [...]

Δημήτρης Δημητριάδης. 2012. Ο ευαγγελισμός της Κασσάνδρας. Θεσσαλονίκη: Σαιξπηρικόν.