Λεξικό της κοινής νεοελληνικής
| 2 εγγραφές [1 - 2] | << Πρώτο < Προηγούμενο Επόμενο > Τελευταίο >> |
- ετερόκλητος -η -ο [eteróklitos] Ε5 : (μειωτ., για σύνολο προσώπων ή πραγμάτων) που τα στοιχεία του είναι τελείως άσχετα μεταξύ τους: Ένα ετερόκλητο πλήθος με μοναδικό συνεκτικό στοιχείο τη λατρεία του αρχηγού. Ετερόκλητη συντροφιά / επίπλωση. Ετερόκλητες και συνεπώς άχρηστες γνώσεις.
[λόγ. < γαλλ. hétéroklite (στη νέα σημ.) < ελνστ. ἑτερόκλιτος με σφαλερή ταύτιση: κλιτός = κλητός (διαφ. το μσν. ετερόκλητος `πρόσθετο όνομα΄)]
- ετερόκλιτος -η -ο [eteróklitos] Ε5 : (αρχ. γραμμ.) Ετερόκλιτα ουσιαστικά, που σχηματίζουν ορισμένες πτώσεις σύμφωνα με κάποια άλλη κλίση ή συγχρόνως με δύο κλίσεις.
[λόγ. < ελνστ. ἑτερόκλιτος `ανώμαλος, με δύο διαφορετικά θέματα΄ σημδ. γερμ. Heteroklit (στη νέα σημ.) < ελνστ. ἑτερόκλιτος]
