Η Νύφη

Η Θοδώρα είχε ένα λεβέντη, το Γρηγόρη, από μακριά ξεχώριζε… Νόμιζε σαν εκείνον κανείς δεν ήταν. Μια μέρα ο Γρηγόρης ξεκίνησε να πάει στο πανηγύρι της Παναγίας Σουμελά. Εκεί βλέπει ένα όμορφο κορίτσι. Το παίρνει και το πηγαίνει στη μάνα του. Αυτής καθόλου δεν της άρεσε. "Δεν είναι αυτή για το Γρηγόρη μου, χαθήκαμε!". Το άλλο πρωί σηκώθηκε και της είπε: - Κατάβρεξε και μην καταβρέξεις. Σκούπισε και μην σκουπίσεις. Αν δεν κάνεις έτσι, θα πας στη μάνα σου. Το κοριτσάκι κάθησε κάτω και σκεφτόταν, άρχισε να κλαίει. Ήρθε ο Γρηγόρης, την είδε να κλαίει. Τη ρωτά: - Τι έπαθες; Γιατί κλαις; Και όταν του είπε γιατί κλαίει, της είπε: - Μη φοβάσαι, μην κλαις. Αυτό είναι εύκολο. Θα πάρεις τη σκούπα και τα σκουπισμένα θα σκουπίσεις και τα καταβρεγμένα θα καταβρέξεις. Έκανε λοιπόν όπως της είπε. Ήρθε η Θοδώρα και τα βρήκε όπως τα όρισε. Τη ρωτάει: - Αυτά πώς τα έκανες; Ή μάγο πατέρα έχεις ή μάγισσα μάνα έχεις ή το γιο μου το Γρηγόρη ορμηνευτή έχεις. - Ούτε μάγο πατέρα έχω ούτε μάγισσα μάνα έχω ούτε το γιο σου τον Γρηγόρη ορμηνευτή έχω. Το μυαλό μου μ' ανεβάζει, το μυαλό μου με κατεβάζει. Και Ελισάβετ είναι το όνομά μου. - Ελισάβετ, πουλάκι μου, της λέει, από αυτή την ώρα να έχεις την ευχή μου και του Χριστού και του Αβραάμ την ευλογία.

Γιώτα Φωτιάδου-Μπαλαφούτη, Ποντιακές ιστορίες και αφηγήσεις