21. Η Θεραπεία ενός παράλυτου στην Καπερναούμ: Ο Χριστός ελευθερώνει από την ασθένεια και από τις απάνθρωπες αντιλήψεις γι' αυτήν

Κατάκοιτος ένας παράλυτος στην Καπερναούμ υποφέρει σωματικά και ψυχικά: και για την αναπηρία του αλλά και για την τότε αντίληψη ότι κατάντησε έτσι, γιατί τον τιμώρησε ο Θεός για τα σφάλματά του. Άνθρωποι με θάρρος και εμπιστοσύνη τον πηγαίνουν με φορείο στον Ιησού. Εκεί γίνεται μια πνευματική μάχη με πολύ σημαντικές συνέπειες. Λεπτομέρειες παρακολουθούμε στο παρακάτω ευαγγελικό κείμενο.

Μκ 2, 1: Ύστερα από μερικές μέρες μπήκε πάλι ο Ιησούς στην Καπερναούμ και διαδόθηκε ότι βρίσκεται σε κάποιο σπίτι. Αμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, ώστε δεν υπήρχε χώρος ούτε κι έξω από την πόρτα· και τους κήρυττε το μήνυμά του. Έρχονται τότε προς αυτόν, φέρνοντας έναν παράλυτο, που τον βάσταζαν τέσσερα άτομα. Κι επειδή δεν μπορούσαν να τον φέρουν κοντά στον Ιησού εξαιτίας του πλήθους, έβγαλαν τη στέγη πάνω από κει που ήταν ο Ιησούς, έκαναν ένα άνοιγμα και κατέβασαν το κρεβάτι, πάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παράλυτος. Όταν είδε ο Ιησούς την πίστη τους, είπε στον παράλυτο: "Παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες". Κάθονταν όμως εκεί μερικοί γραμματείς και συλλογίζονταν μέσα τους: "Πώς μιλάει αυτός έτσι, προσβάλλοντας τον Θεό; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; Μόνον ένας, ο Θεός". Αμέσως κατάλαβε ο Ιησούς ότι αυτά σκέφτονται και τους λέει: "Γιατί κάνετε αυτές τις σκέψεις στο μυαλό σας; Τι είναι ευκολότερο να πω στον παράλυτο: 'Σου συγχωρούνται οι αμαρτίες' ή να του πω: 'Σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπατά'; Για να μάθετε λοιπόν ότι έχω την εξουσία να συγχωρώ πάνω στη γη αμαρτίες" - λέει στον παράλυτο: "Σ' εσένα το λέω, σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου". Εκείνος σηκώθηκε αμέσως, πήρε το κρεβάτι του και μπροστά σε όλους βγήκε έξω, έτσι που θαύμαζαν όλοι και δόξαζαν τον Θεό λέγοντας: "Τέτοια πράγματα ποτέ ως τώρα δεν είδαμε!"

Ερμηνευτικά 1. Το σπίτι φαίνεται ότι ήταν του Πέτρου. Σε επαρχιακά μέρη τα σπίτια ήταν μονώροφα, αποτελούνταν από έναν μεγάλο χώρο με παράθυρα μικρά. Η σκεπή στηριζόταν πάνω σε σταυρωτά ξύλινα δοκάρια. Πάνω τους έβαζαν κλαδιά και καλαμιές, που τα σκέπαζαν με παχύ στρώμα λάσπης. Ανέβαιναν στην ταράτσα με σκάλα από το πίσω μέρος (βλ. φωτ.). 2.α. Κατά τις τότε αντιλήψεις των Ισραηλιτών κάθε αρρώστια και αναπηρία των ανθρώπων ήταν δίκαιη τιμωρία του Θεού για αμαρτίες δικές τους ή ακόμη και των γονιών τους. Έτσι οι άρρωστοι και οι ανάπηροι υπέφεραν διπλά: βασανίζονταν από την αναπηρία τους και ταυτόχρονα φοβούνταν τον Θεό και πίστευαν ότι ο Θεός δεν νοιαζόταν γι' αυτούς και δεν τους αγαπούσε. β. Η παραπάνω αντίληψη ήταν και είναι ανόητη. Διότι, σύμφωνα με αυτήν, όλοι οι αμαρτωλοί θα έπρεπε να είναι άρρωστοι και οι άγιοι άνθρωποι να μην αρρωσταίνουν ποτέ. Όμως ούτε το ένα συμβαίνει ούτε το άλλο… 3. Τη συγχώρηση των αμαρτιών από άνθρωπο οι νομοδιδάσκαλοι θεωρούσαν βλασφημία και προσβολή κατά του Θεού. Ποινή θανάτου προβλεπόταν για όποιον τολμούσε κάτι τέτοιο (βλ. Λευ 24, 15-16).