ε) Ένας προφήτης παρηγορεί το λαό: Ιεζεκιήλ

Σ' όλη τη διάρκεια της αιχμαλωσίας οι Ιουδαίοι βασανίζονταν από ερωτήματα: Γιατί τους συνέβησαν όλα αυτά; Πότε θα τελείωναν; Θα τους βοηθούσε ο Θεός για μια ακόμη φορά να γυρίσουν στην πατρίδα τους; Ή μήπως τους εγκατέλειψε; Η γενιά μάλιστα των Ισραηλιτών που γεννήθηκε στα ξένα, πίστευε ότι πλήρωνε, χωρίς να φταίει, τα σφάλματα των πατέρων τους. Έλεγαν χαρακτηριστικά: «Οι πατέρες έφαγαν άγουρα σταφύλια και τα δόντια των παιδιών μούδιασαν».

Στη Βαβυλώνα, αυτά τα χρόνια, ζούσε και ο προφήτης Ιεζεκιήλ. Πριν συρθεί στην εξορία ήταν ιερέας στο Ναό του Σολομώντα. Στα χρόνια της αιχμαλωσίας δέχτηκε την κλήση του Θεού και ανέλαβε το βαρύ έργο να εξηγήσει στους συμπατριώτες του τις αιτίες της συμφοράς που τους είχε βρει και να τους παρηγορήσει. Ο προφήτης συναισθανόταν το παράπονο των νεότερων Ισραηλιτών. Προσπαθούσε να τους εξηγήσει ότι, όταν η ζωή μιας κοινότητας χαλάει, όλοι ζουν τις κακές συνέπειες. Όμως κι όλοι είναι υπεύθυνοι, αφού μπορούν να αγωνιστούν για να επανορθώσουν. Ταυτόχρονα, τους ενέπνεε πίστη για το μέλλον του λαού. Τους περιέγραφε συγκλονιστικά οράματα που έβλεπε και που «μιλούσαν» για την αποκατάσταση* του Ισραήλ και της άγιας πόλης του, της Ιερουσαλήμ.

Ο Κύριος είπε: …«Θα σας συνάξω* μέσα απ' όλες τις ξένες χώρες και θα σας φέρω στη χώρα σας… Θα μπορείτε να κατοικείτε στη χώρα που έδωσα στους προγόνους σας…».

Ο προφήτης Ιεζεκιήλ, τοιχογραφία του Θεοφάνη στη Μονή Παντοκράτορος (16ος αι., Άγιον Όρος)