11.5. Επικοινωνία με άλλες εφαρμογές

Οι προγραμματιστές στον παραδοσιακό προγραμματισμό τις περισσότερες φορές αγνοούσαν υπάρχουσες εφαρμογές, γιατί το περιβάλλον εργασίας καθιστούσε δύσκολη τη συνεργασία τους. Έτσι κατέφευγαν στη συγγραφή τμημάτων κώδικα για την εκτέλεση εργασιών, που ήδη εκτελούσε ορθά μια άλλη εφαρμογή.

Όμως τα σύγχρονα περιβάλλοντα εργασίας παρέχουν τους μηχανισμούς για υψηλού επιπέδου επικοινωνία μεταξύ διαφορετικών εφαρμογών, του λειτουργικού συστήματος και της εφαρμογής μας και μας επιτρέπουν έτσι την εκμετάλλευση έτοιμων βιβλιοθηκών προγραμμάτων, ελαττώνοντας και τις απαιτήσεις σε συγγραφή κώδικα.

Επιπλέον μέσα από την εφαρμογή μας μπορούμε να έχουμε πρόσβαση και επικοινωνία με άλλου τύπου εφαρμογές για την ανάκτηση και ανάλυση δεδομένων διαφορετικής μορφής. Συγκεκριμένα, μέσα από μια εφαρμογή -μας, μπορούμε να επεξεργαστούμε τα δεδομένα ενός λογιστικού φύλλου, - να μορφοποιήσουμε και να εκτυπώσουμε τμήματα κειμένου που έχουν -γραφτεί με έναν επεξεργαστή κειμένου, να χρησιμοποιήσουμε ένα πρόγραμμα επικοινωνίας για να στείλουμε ή να δεχτούμε μηνύματα, να αναλύσουμε τα δεδομένα μιας υπάρχουσας βάσης δεδομένων, να απεικονίσουμε γραφικά τα δεδομένα μας που προέρχονται από ένα πρόγραμμα παρουσιάσεων (σχήμα 11.11).

Οι σύγχρονες τεχνολογίες σύνδεσης, μας επιτρέπουν μέσα από τη δική - μας εφαρμογή την αξιοποίηση των δεδομένων μιας άλλης ανεξάρτητης εξωτερικής εφαρμογής. Υπάρχουν δύο τρόποι διασύνδεσης εφαρμογών, φαινομενικά ίδιοι από την πλευρά του χρήστη αλλά με τεχνικές διαφοροποιήσεις.

Ο προγραμματιστής σε ένα σύγχρονο προγραμματιστικό περιβάλλον, αντιμετωπίζει κάθε ολοκληρωμένο πρόβλημα σαν μια ανεξάρτητη εφαρμογή. Αν κάποια από τις εφαρμογές που ήδη κατέχει μπορεί να επιλύσει το πρόβλημα, τότε έχει την ευχέρεια να τη χρησιμοποιήσει. Αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης καλείται εφαρμογοκεντρικός (document-centered view) και αποτελεί ένα υψηλού επιπέδου σύστημα πολυδιεργασίας ή συνεπιτέλεσης (multitasking).

Σχ. 11.11. Συνεργασία διαφορετικών τύπων εφαρμογών

Με τον πρώτο τρόπο, έχουμε τη δυνατότητα διασύνδεσης (linking) των δεδομένων μιας άλλης εφαρμογής με τη δική μας εφαρμογή. Τα δεδομένα της άλλης εφαρμογής που χρησιμοποιούμε στη δική μας, βρίσκονται σε κάποιο ξεχωριστό αρχείο του συστήματος. Με την τεχνική αυτή, η εφαρμογή μας καταφεύγει στο αρχείο και αντλεί τα δεδομένα, όποτε τα χρειαστεί, χωρίς να επιβαρύνεται σε χωρητικότητα. Τα δεδομένα αυτά της άλλης εφαρμογής παραμένουν προσπελάσιμα σε οποιαδήποτε τρίτη εφαρμογή μπορεί να τα χρειαστεί. Για παράδειγμα ένα αρχείο εικόνας είναι δυνατό να προσπελαύνεται από την εφαρμογή δημιουργίας του φυσικά, και ταυτόχρονα να είναι διασυνδεδεμένο τόσο στην εφαρμογή μας, όσο και σε κάποια τρίτη εφαρμογή. Κάθε χρονική στιγμή και στις τρεις εφαρμογές θα εμφανίζεται το πιο πρόσφατα ενημερωμένο αρχείο εικόνας.

Η τεχνική της διασύνδεσης, είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για την υποστήριξη συνδέσεων πραγματικού χρόνου (real-time) μεταξύ εφαρμογών και για την κοινή προσπέλαση δεδομένων από διαφορετικές εφαρμογές με άμεση ενημέρωση των τροποποιήσεων του αντικειμένου. Μειονέκτημα αυτής της τεχνικής, είναι ότι πιθανή μετακίνηση των δεδομένων από το σημείο του συστήματος στο οποίο βρίσκονται, έχει σαν αποτέλεσμα την αδυναμία πρόσβασης της εφαρμογής μας στα δεδομένα αυτά, αν προηγουμένως δεν γίνει ενημέρωση του συνδέσμου: Χαρακτηριστικό του τρόπου αυτού σύνδεσης είναι ότι η τροποποίηση των δεδομένων της εξωτερικής εφαρμογής μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την εφαρμογή που τα δημιούργησε με ενεργοποίησή της είτε εξωτερικά, είτε εσωτερικά από την εφαρμογή μας Ο δεύτερος τρόπος μας επιτρέπει την ενσωμάτωση (embedding) των δεδομένων μέσα στη δική μας εφαρμογή. Με την τεχνική αυτή εξασφαλίζεται ο αποκλειστικός έλεγχος των δεδομένων μέσα από την εφαρμογή μας.

Τα δεδομένα δημιουργούνται μέσα από την εφαρμογή μας ή αντιγράφονται από κάποιο υπάρχον αρχείο και αποθηκεύονται στην εφαρμογή μας. Αυτό πρακτικά σημαίνει επιβάρυνση της εφαρμογής μας από την άποψη πως το αρχείο που δημιουργείται έχει μεγάλο μέγεθος, αλλά ταυτόχρονα εξασφαλίζεται η ασφάλεια των δεδομένων, αφού δεν επιτρέπεται να τροποποιηθούν από κάποια άλλη εφαρμογή.

Με την τεχνική της ενσωμάτωσης δύο εκδοχές είναι δυνατές. Τα δεδομένα να δημιουργηθούν εκείνη τη στιγμή ή να είναι ήδη έτοιμα. Στην πρώτη περίπτωση τα δεδομένα δημιουργούνται με τη χρήση μιας άλλης εφαρμογής που ενεργοποιείται μέσα από τη δική μας και ενσωματώνονται κατ' ευθείαν στην εφαρμογή μας. Για παράδειγμα, με την ενεργοποίηση μέσα από την εφαρμογή μας και τη χρήση ενός προγράμματος επεξεργασίας εικόνας, μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα γραφικό που θα ενσωματωθεί στα δεδομένα της εφαρμογής μας. Σε αυτήν την περίπτωση δεν δημιουργείται κάποιο ξεχωριστό αρχείο στο σύστημα και επιπλέον δεν υπάρχει η δυνατότητα πρόσβασης από τη μεριά μιας τρίτης εφαρμογής σε αυτό το γραφικό.

Η βασική διαφορά μεταξύ των τεχνικών διασύνδεσης και ενσωμάτωσης είναι ο τρόπος αποθήκευσης των συνδεόμενων δεδομένων.

Στη δεύτερη περίπτωση, υπάρχει ανεξάρτητο αρχείο στο σύστημα, από το οποίο και προέρχονται τα δεδομένα που χρησιμοποιούμε στην εφαρμογή μας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το ανεξάρτητο αυτό αρχείο δεσμεύεται από την εφαρμογή μας. Ένα αντίγραφό του ενσωματώνεται στο αρχείο της εφαρμογής μας. Αν για παράδειγμα έχουμε διασυνδέσει την εφαρμογή μας με ένα λογιστικό φύλλο και κάποια στιγμή θέλουμε να επιφέρουμε κάποιες αλλαγές, ενεργοποιούμε μέσα από την εφαρμογή μας την εφαρμογή επεξεργασίας λογιστικών φύλλων και πραγματοποιούμε τις επιθυμητές αλλαγές. Αν στην συνέχεια "ανοίξουμε" το ανεξάρτητο αρχείο του λογιστικού φύλλου που υπάρχει στο σύστημα, θα διαπιστώσουμε ότι οι αλλαγές αυτές δεν έχουν καταγραφεί σε αυτό.

Ανακεφαλαιώνοντας, τα δεδομένα που συνδέονται με τη εφαρμογή μας με τη τεχνική της διασύνδεσης αποθηκεύονται στην εφαρμογή η οποία τα δημιούργησε, ενώ αντίθετα τα δεδομένα που συνδέονται στην εφαρμογή μας με τη τεχνική της ενσωμάτωσης, περιέχονται στην εφαρμογή μας και αποθηκεύονται μαζί της.