Β. Ο ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο άνθρωπος με την επιλογή του να πει όχι στην πρόσκληση του Θεού ανέκοψε την πορεία του θεϊκού σχεδίου, αλλά δεν το ματαίωσε. Ο Θεός επενέβαινε μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, ιδιαίτερα στα πλαίσια του λαού του Ισραήλ. Η πιο αποφασιστική του όμως επέμβαση έγινε με την ενσάρκωση, το έργο, το Σταυρό και την Ανάσταση του Υιού του. Η Εκκλησία μας διδάσκει ότι ο Χριστός, ο προϋπάρχων Υιός του Θεού, παραμένοντας τέλειος Θεός έγινε και τέλειος άνθρωπος, για να δείξει στον άνθρωπο τον δρόμο προς την τελείωση. Ο Θεός φόρεσε ανθρώπινο σώμα, εντάχθηκε σε ένα λαό, μίλησε τη γλώσσα του, μεγάλωσε σε μια οικογένεια, είχε συγγενείς, φίλους και επάγγελμα. Έγινε δηλαδή άνθρωπος σε όλα όμοιος με εμάς εκτός από το ότι ήταν αναμάρτητος. Με την ενανθρώπησή του βεβαίωσε την αξία της ανθρώπινης φύσης και του ανθρώπινου σώματος, κατοχύρωσε τη σπουδαιότητα της ύλης και κάλεσε τον άνθρωπο να τον μιμηθεί, αφού Αυτός ήταν η μόνη πραγματική εικόνα του Θεού. Μέσα από αυτή την ελεύθερη και συνειδητή μίμηση ο άνθρωπος και μαζί του και ολόκληρη η κτίση μπορούσαν να ξαναβρούν τον "κατά φύση", τον φυσιολογικό δηλαδή προορισμό τους.

Δεν αποδέχθηκε λοιπόν απλά την ύλη ο Χριστός, αλλά έδειξε και τον δρόμο - Αυτός ο ίδιος ήταν ο δρόμος - πώς η ύλη μπορεί να μεταμορφωθεί, να γίνει τρόπος δοξολόγησης του Θεού και να "αναστηθεί".